‘’Έκθεσις των συμβάντων εν Ελλάδι κατά την άνοιξιν του 1825’’
Ή,
"Το εμπόδιο στους σκοπούς τους: Γεώργιος Καραϊσκάκης"
Μονάχοι οι Έλληνες έκαναν τους ιερούς αγώνες της παλιγγενεσίας, με ένδοξες, νικηφόρες μάχες κατά του Οθωμανικού ζυγού κι έφεραν την ελευθερία!
Η Επανάσταση του 1821, εκτός από τις ένδοξες μάχες επώνυμων και ανώνυμων Ελλήνων αγωνιστών, παρουσιάζει όμως, ένα βαθύ σκοτεινό πολιτικό σκέλος, το οποίο φυσικά μεταξύ άλλων αφηγείται πολύ πλούσιο παρασκήνιο, το οποίο γεννήθηκε από την πίεση της οικονομικής ‘’δυσπραγίας’’.
Ήταν 12 Απριλίου του 1823, όταν στη Β' Εθνοσυνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας, αποφασίστηκε η σύναψη εξωτερικού δανείου, η οποία θα άλλαζε ριζικά την ελληνική ιστορία.
Τελικά στις 2 Ιουνίου 1823, το Εκτελεστικό εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο για να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλίρων. Το ελληνικό παράδοξο βέβαια, εμφανίστηκε με την επιτροπή καθώς δεν είχε χρήματα να ταξιδέψει, όπου και κάλυψε πάλι με δάνειο ο Λόρδος Βύρων.
Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στο Λονδίνο και μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, εγκρίθηκε ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα. Και τότε ήταν που άρχισαν τα ευτράπελα.
Το δάνειο αμέσως μειώθηκε αφού το είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και αμέσως μετά αφαιρέθηκαν προμήθειες, χρεολύσια, η προκαταβολή των τόκων δύο ετών συνολικής αξίας 98.000 λιρών. Ενώ από τις 800.000 λίρες του δανείου, μόλις 298.000 λίρες φτάνουν εν τέλει στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση Κουντουριώτη να σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος του στην εμφύλια διαμάχη, διαψεύδοντας οικτρά τις αμιδρές ελπίδες που υπήρξαν για μια -υποτυπώδη έστω- ανάπτυξη.
Κάπως έτσι με τούτα και με εκείνα αλλά και με τα άλλα γίναμε υποχείρια των ξένων δυνάμεων που χειραγωγώντας μας διαμόρφωσαν την ελληνική ιστορία.
Ο Giuseppe Pecchio ήταν Ιταλός και τον Μάρτιο του 1825 στάλθηκε στην Ελλάδα από το ‘’Φιλελληνικό’’ Κομιτάτο της Αγγλίας, ώστε να παρακολουθήσει τη χρήση του δανείου, που είχε δοθεί στην ελληνική διοίκηση.
Επισκέφθηκε τα ελεύθερα μέρη, γνώρισε τους πρωτεργάτες του Αγώνα (πολιτικούς και στρατιωτικούς), για να συγγράψει, τελικά, το πόρισμά του υπό τον τίτλο ‘’Έκθεσις των συμβάντων εν Ελλάδι κατά την άνοιξιν του 1825’’, το οποίο τυπώθηκε -σαν βιβλίο- για πρώτη φορά στα ιταλικά, αμέσως την επόμενη χρονιά (1826) στο Λουγκάνο.
Ενώ σε πλήρης ελληνική μετάφρασή έγινε επί του Σταμάτιου Α. Αντωνόπουλου το 1885.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι διαρκούσης του Ελληνικού ιερού Αγώνος πολλοί ήσαν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι επεσκέφθησαν την Ελλάδα και συνέγραψαν ιστορικές αναμνήσεις και εντυπώσεις. Αλλ' ολίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι κατόρθωσαν να δώσουν αμερόληπτον εικόνα, όχι από ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά κυρίως διότι δεν ήσαν σε θέσιν να ψυχολογήσουν καλά τον ελληνικόν λαόν και επομένως να τον κρίνουν με δικαιοσύνην. Ολίγοι, Άγγλοι οι περισσότεροι, κατόρθωσαν να δώσουν ακριβείς περιγραφάς. Μεταξύ αυτών πρωτεύουσαν θέσιν κατέχει ο Ιταλός λόγιος, πιθανό και κατάσκοπος Ιωσήφ Πέκκιο…
Διότι το 1825 αποτελεί ίσως το πιο κρίσιμο έτος για την Ελληνική Επανάσταση. Ο εμφύλιος πόλεμος έχει μόλις λήξει, ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται στην φυλακή ενώ ο Ανδρούτσος και άλλοι σημαντικοί οπλαρχηγοί είναι υπό διωγμόν από την Ελληνική Κυβέρνηση. Ο τακτικός στρατός του Ιμπραήμ έχει αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο, προχωρά από επιτυχία σε επιτυχία, πολιορκεί το Μεσολόγγι και το Ναβαρίνο και δείχνει ικανός να καταπνίξει την Επανάσταση.
Αν μελετήσουμε παρακάτω τις ερωτήσεις του στρατηγού Ρως στον Καραϊσκάκη ίσως να καταλάβουμε το πώς ήθελαν/αποζητούσαν οι ξένες δυνάμεις (αφού βρήκαν ελεύθερη γη από τους αγώνες των Ελλήνων, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) να εισχωρήσουν στη Μεσόγειο. Η έγνοια τους πια ήταν το πώς θα κάνουν τους Έλληνες καπετάνιους να τους προσκυνήσουν είτε και κάποιους - για τις ξένες δυνάμεις-, ‘’στενόμυαλους’’ να τους αχρηστεύσουν….
Αναφέρει στα γραπτά του προς τους Άγγλους ο Πέκιος από την Τρίπολη:
(…) Κατελύσαμε εις στο σπήτι του υπουργού των Εσωτερικών ‘’το οποίον είναι ένα από τα ολίγα τουρκικά σπήτια της Τριπόλεως που έμειναν άθικτα από την μανίαν και την εκδίκησιν των Ελλήνων (….) Αλλά και η Τρίπολις αρχίζει πάλιν να κατοικήται και να αναγεννάται(….) Την επομένην επεσκέφθημεν εν στρατιωτικό σώμα αποτελούμενον από Ρουμελιώτας και Σουλιώτας οι οποίοι, θυμωθέντες διότι παρημελούντο, δεν ήθελον πλέον να πολεμήσουν υπό τας διαταγάς του Προέδρου και ητοιμάζοντο να επανέλθουν εις την Στερεάν Ελλάδα. Γράφει ο Πέκιο στην αναφορά του για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη αφού ήταν ο πρώτος που είχαν επισκεφτεί με τον στρατηγό Ρως:
(...) Ηπειρώτης, γεννημένος στην Άρτα. Κατοικεί σε πολύ ταπεινό σπίτι έξω από την πύλη του Άργους. Ήταν καθισμένος πάνω σ' ένα χαλί μεγαλόπρεπα ντυμένος και με χρυσά και αργυρά κεντήματα. Κοντά του, στον τοίχο, ήταν κρεμασμένο το τουφέκι του, γεμάτο από αργυρά αραβουργήματα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από στρατιώτες, από τους οποίους ένα απόσπασμα δεν εγκατέλειπε ποτέ τον αρχηγό του, ακολουθώντας τον παντού.
Ο Καραϊσκάκης ήταν Κλέφτης στο επάγγελμα, πριν από την επανάσταση. Είναι μετρίου αναστήματος, με ισχνό πρόσωπο, με την τσαχπινιά ζωγραφισμένη στη μορφή του, έτοιμος πάντα για ν' απαντήσει.
Ο στρατηγός Ρως δι’ ενός διερμηνέως, έφερε την συζήτησιν επί διαφόρων πολιτικών ζητημάτων. Εκείνος με ειρωνικόν ύφος εξέφευγε με πολλήν ευστροφίαν επί των λεπτοτέρων σημείων.
‘’Ερωτηθείς από τον στρατηγό Ρως, αν ενόμιζε χρήσιμον όπως η Εθνοσυνέλευσις του προσεχούς Οκτωβρίου επεκτείνη την διάρκειαν της κυβερνήσεως μέχρι πενταετίας αντί ενός έτους., ο Καραισκάκης απήντησεν ότι ‘’οι στρατιώται δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια ζητήματα, διότι δεν έχουν άλλο καθήκον παρά να υπακούουν’’.
‘’- Επειδή είδατε πρόσθεσε ο στρατηγός κατά την τελευταία μάχην ότι η πειθαρχία η ευρωπαϊκή νικά το απλούν θάρρος, δεν είσθε και εσείς της γνώμης ότι θα ήτο χρήσιμον δια την Ελλάδα να μισθώση εν σώμα τακτικών αμερικανικών στρατευμάτων, δια να αντιτάξη εις τα τακτικά στρατεύματα του Ιβραίμ πασά;
-Και εγώ πιστεύω ότι θα ήτο ωφέλιμον, απήντησεν ο τετραπέρατος Κλέφτης (έτσι τον αναφέρει στην έκθεσή του προς τους Άγγλους ο Πέκιος), αλλά φοβούμε ότι η Ελλάς δεν είναι σε θέσιν να δεχθή και να τα περιποιηθή όπως είναι συνηθισμένα εις την Ευρώπην.’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου