ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 50ον ... Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η σχέση του με την ιστορική εκκλησία του Άγιου Δημητρίου Σαλαμίνας (Τελευταίο)

 

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η σχέση του με την ιστορική εκκλησία του Άγιου Δημητρίου Σαλαμίνας (Τελευταίο)

Το πρώτο στοιχείο που διακρίνουμε στην Ελληνική παλιγγενεσία είναι ότι η επανάσταση μεταμόρφωσε τους σκλάβους σε ένα σώμα ομαδικής ενέργειας εναντίον της υφιστάμενης εξουσίας, της Οθωμανικής κατοχής των 400 χρόνων, μετουσιώνοντας τους από ραγιάδες σε ήρωες. Καθώς πάμφτωχοι Οθωμανοί, δεύτερης κατηγορίας υπήκοοι, οδηγήθηκαν μέσα από τους άνισους -πολλές φορές - αγώνες, σε πολίτες ενός ελεύθερου χριστιανικού κράτους.

Όταν βέβαια ακούμε την λέξη παλιγγενεσία, το μυαλό μας περνάει στη σκέψη ότι το έθνος των Ελλήνων ξαναγεννήθηκε. Όντως, είναι ορθή τούτη η σκέψη, πώς όμως και από που ξαναγεννήθηκε το έθνος; Υπήρξε πράγματι από πριν ενώ κάποια στιγμή μέσα στο ιστορικό παρελθόν, χάθηκε;

Η απάντηση βρίσκεται στην αρχαιότητα όταν τα ελληνικά φύλα δεδομένη χρονική στιγμή ενώθηκαν στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας ή ακόμη και όταν χρειάστηκε να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες, τα παραδείγματα είναι πολλά. Μην λησμονούμε την Ελληνική νίκη, όταν συνέπραξαν όλα τα Ελληνικά φύλλα στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Τρία βασικά χαρακτηριστικά είναι εκείνα που με σημερινούς όρους μπορεί κάποιος να επικαλεστεί ότι πράγματι αυτό είναι ένα έθνος: α) Το ομόγλωσσον, β) το ομότροπον και γ) το ομόθρησκον.

Η Ελλάδα αναγνωρίστηκε επίσημα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος στις 3 Φεβρουαρίου του 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου όπου η Αγγλία, η Ρωσία και η Γαλλία αποφάσισαν και αποκατέστησαν την χώρα σε ομόγλωσσο και ομόθρησκο ελεύθερο έθνος.

Ήδη, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της επανάστασης, με άφταστη αγωνιστική διάθεση και πάρα τις επιφυλάξεις των προυχόντων, Σαλαμίνιοι οπλαρχηγοί, καπεταναίοι και στρατιώτες αγωνίστηκαν καθώς κάποιοι έπεσαν με ηρωισμό και γενναιότητα στο Βωμό της Ελευθέριας για την Πίστη και για την Πατρίδα.

Πολλοί από τους ‘’πρωταγωνιστές’’ της παλιγγενεσίας έμειναν ή και πέρασαν με τα στρατεύματά τους από την Σαλαμίνα διότι ήταν κάτω από ένα ιδιόμορφο οθωμανικό καθεστώς με λιγότερους περιορισμούς και λιγότερες δεσμεύσεις.    

Παρατηρούμε να συνέβησαν αρκετά στα εσώτερα της Ελληνικής Επανάστασης λόγω του ότι κηρύχτηκε μια πρωτίστως επανάσταση στο δομημένο κοινωνικό καθεστώς της κάθε κοινότητας όπου βρισκόταν κάτω από τα δεσμά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εκεί λοιπόν που κάποιοι κατέφευγαν στους έρημους τόπους σαν ‘’κλέφτες’’  και ζούσαν ανεξάρτητοι κι ελεύθεροι όπως –όπως, έξω από τον ζυγό των Οθωμανών καλέστηκαν να ενσωματωθούν κάτω από συμφέροντα πιθανό άλλων ξένων δυνάμεων.

Έτσι γεννήθηκαν οι εμφύλιες διαμάχες και συγκρούσεις. Στη διάρκεια των Εμφυλίων συγκρούσεων της Ελληνικής Επανάστασης παρακολουθούμε πως εξωτερικεύθηκαν και αναμετρήθηκαν μεταξύ τους παραδοσιακές και αναδυόμενες δυνάμεις του υπόδουλου Ελληνισμού. Από τη μια ο κόσμος της Τουρκοκρατίας με τους εκπροσώπους τους, δηλαδή τους προύχοντες και από την άλλη οι νέες πολιτικές ελεύθερες δυνάμεις που αναδείχθηκαν μέσα από τις φλόγες του Αγώνα, οι καπεταναίοι και πολλά απ τα στελέχη της Φιλικής Εταιρείας.

Η Επανάσταση αποτέλεσε την περίοδο της μετάβασης από μια ‘’προνεοτερική’’ σε μια νεοτερική κοινωνία και στη διάρκειά της ήταν λογικό να συγκρουσθούν οι αντιτιθέμενες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες, πολλές από τις οποίες δυσκολεύονταν και δεν ήθελαν να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα…

Ερχόμαστε τώρα στον Γεώργιο Καραϊσκάκη το πώς δεν επέτρεψε να ενταφιασθεί η σωρός του σε μια άλλη εκκλησία είτε ακόμη και κοντά στο σημείο που τραυματίστηκε θανάσιμα όπως τακτικά γινόταν τότε, παρά ζήτησε να μεταφερθεί για ταφή στον ιερό ναό του Άγιου Δημήτριου των Μαθεσσαίων.

Ό ήρωας ήταν σίγουρος πως τον είχαν στόχο, ώστε να τον βγάλουν από τη μέση για να προχωρήσουν στα σχέδια τους. Την οικογένειά του την είχε ήδη από καιρό διαφυλάξει στο νησάκι Κάλαμο των Επτανήσων που διοικούταν υπό την ουδέτερη Βενέτικη κυριαρχία.

Εκείνο που του έμελλε, λοιπόν, ήταν να διαφυλάξει τη σωρό του από οποιοδήποτε βανδαλισμό.  Είχε μεγάλη πίστη στον Άγιο Δημήτριο αλλά και όπως διαφαίνεται είχε πλήρη εμπιστοσύνη στους άνδρες της Σαλαμίνιας οικογένειας Μάθεση που ήταν τότε ισόβιοι επίτροποι του ιερού ναού καθώς ήταν οι κτήτορες. Ένας πολλές φορές τιμημένος από τούτους ήταν ο Ανάργυρος Μάθεσης, πρωτοκαπετάνιος, Φιλικός, Χιλίαρχος.

 

 Ο Δημήτρης Φωτιάδης βιβλίο "ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ" Αθήνα, 1956. Αναφέρει:

 ‘’Ο Κόχραν κι ο Τσωρτς, μέσα στις λίγες ημέρες που βρί­σκονταν στον Πειραιά, κατάλαβαν πως ένας είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στα σχέδιά τους, ο Καραϊσκάκης. Η εντολή που είχανε πάρει ήταν να πνιγεί η επανάσταση στη Στερεά, για να μπορέσει η Αγγλία να πετύχει το διπλωματικό της παιχνίδι, τον περιορισμό δηλαδή του απελευθερωτικού κινήματος του Μοριά, για να ‘χει το μικρό, αδύναμο και μισοανεξάρτητο ναυτικό κράτος που θα δημιουργούνταν κά­τω από τον έλεγχό της. (…) Ο Καραϊσκάκης έπεσε θύμα της εγγλέζικης πολιτικής στην Ελλάδα και εμπνευστές της σατανικιάς δολο­φονίας του στάθηκαν ο Κόχραν, κι ο Τσωρτς’’.

 ‘’Ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο της καβαλαρίας μας, περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας. Και να, τρώει ένα βόλι στο βουβώνα από τα πλάγια κι ομπρός, από τ’ αριστερά προς τα δεξιά κι από πάνω προς τα κάτω. Πέφτει από τ’ άλογο. Τρέχουν οι καβαλάρηδες μας να τον συντρέξουν.

– Δεν είναι τίποτα! Τους φωνάζει και μ’ όση δύναμη τ’ απόμενε ξανακαβαλικεύει.

Πισωδρομούνε σιγά και μ’ όλη την τάξη. Μα, σαν έφτασαν εκεί όπου έπειτα στήσανε το μνημείο του, πίσω από το σημερινό σταθμό του ηλεκτρικού σιδεροδρόμου στο Νέο Φάληρο, δεν μπορεί πια να κρατηθεί πάνω από το άλογο και ξεπεζεύει. Του λένε να τον πάνε σηκωτό, μ’ αυτός αρνιέται. Δε θέλει να τρομάξει το ασκέρι πως είναι του θανατά. Αυτός μπροστά κι ολόγυρα του καπεταναίοι, μπουλούξηδες και παλικάρια ξεκινάνε με τα πόδια, όσο που με την απαλάμη του κρατάει τη λαβωματιά του. Αφού ανέβηκαν τον ανήφορο, τονε συμβουλεύουνε να πάγει πάνω στα καράβια, για να ‘χει πιότερη φροντίδα κι ησυχία να τονε δούνε οι γιατροί.

– Ένα πράμα μονάχα σας παρακαλώ, μην αφήσετε Φράγκο γιατρό να ‘ρθει κοντά μου. (…) Τούτη τη φορά μονάχα δεν ήθελε να πέσει στα χέρια των Φράγκων γιατρών, γιατί, όπως θα δούμε, σχημάτισε την πεποίθηση πως δεν χτυπήθηκε από τους Τούρκους, μα δολοφονήθηκε και φοβήθηκε μην τον αποτελειώσουν οι γιατροί του Κόχραν και του Τσωρτς’’.

Επίσης: "...Ο Κύπριος, Ιωάννης Σταυριανός (συμπολεμιστής του Καραϊσκάκη στην αποφράδα μάχη που πληγώθηκε θανάσιμα ο ήρωας), γράφει ότι συνάντησε έναν ιερέα που του εμπιστεύτηκε πως εξομολόγησε τον ...Έλληνα που πληρώθηκε με 70... για να πυροβολήσει τον Καραϊσκάκη και καταλήγει: Όσα παραπάνω καταγράψαμε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε… Οι Άγγλοι είχαν πετύχει τον ολέθριο στόχο τους…"  

Τέλος