ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 49.... Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η σχέση του με την ιστορική εκκλησία του Άγιου Δημήτριου Σαλαμίνας (2ον ).

 

Στη φωτογραφία η σελίδα από το βιβλίο του Χρι. Περραιβού που αναφέρετε στον θάνατο αλλά και την ταφή του Ήρωα Γεωργίου Καραϊσκάκη. 

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η σχέση του με την ιστορική εκκλησία του Άγιου Δημήτριου Σαλαμίνας (2^ον ).

Συνέχεια από το προηγούμενο.

 

(2^ον ) Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης (πανέξυπνος άνθρωπος καθώς ήταν και με στρατιωτικό πνεύμα δημιουργημένο από παιδί, τόσο στην αυλή του Αλή Πασά που μαθήτευσε, όσο κι αργότερα στα άλλα ελληνικά καπετανάτα). Λογικά, θα πρέπει να αναγνώρισε στους Μάθεση τη μεγάλη πίστη τους για τον Χριστό, την πατρίδα, επίσης τη τιμή του σεβασμού που έτρεφαν  ως απαράβατο νόμο στην οικογένεια, καθώς κι ότι ήταν κτήτορες της εκκλησίας του Μυροβλύτη Αγίου Δημητρίου που πολύ ασπαζόταν. Ο Αρχιστράτηγος τον Ιερό ναό των Μαθεσσαίων είχε υποδείξει ως τον τόπο της τελευταίας του κατοικίας. Στην Σαλαμίνα υπάρχουν κι άλλες εκκλησίες καθώς και σε άλλα μέρη όπου τιμούν τον Άγιο Δημήτριο μα εκείνος είχε ζητήσει να ξεκουραστεί αιώνια στον Άγιο Δημήτριο της Σαλαμίνας…..   

 Αναφέρει παραστατικά ο Χριστόφορος Περραιβός στο βιβλίο του: ‘’ Ἀπομνημονεύματα Πολεμικά, διαφόρων μαχῶν συγκροτηθεισῶν μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Ὀθωμανῶν Κατά τε τὸ Σούλιον καὶ Ἀνατολικὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοῦ 1820 μέχρι τοῦ 1829 ἔτους.’’ Τόμος δεύτερος, 1836.

 

Σελίδα 144:

‘’.....δια τα παλικάρια τα έφερα να τα φάγωσιν αύριο όπου είναι η μνήμη του συνωνύμου μου αγίου Γεωργίου, μολονότι περισσοτέραν βοήθειαν εγνώρισα εις τους πολέμους από τον άγιον Δημήτριον, παρά από τον άγιο Γεώργιον….’’

 

Σελίδα 145:

‘’…..γνωρίζεται παρά τίνος ιππέως Οθωμανού, όστις κατεβάς εκ του ίππου διευθύνει κατ’ εκείνου το όπλον, ρίψας ευστόχως την σφαίραν τραυματίζει καιρίως μεταξύ υπογαστρίου και βουβώνος το φόβητρο των Οθωμανών….’’

 

Σελίδα 146:

‘’…εισήλθε εις το πλοιάριον, το οποίον διετάχθη να τον  μετακομίση εις άλλο, όπου έμελλε να τον επισκευθή ο χειρούργος, όστις ιδών το τραύμα ανίατον διέταξε να μετακομισθή έτι ζων εις Σαλαμίνα, αλλά περί τα μέσα της νυκτός θαλασσοπλοών έτι επλήρωσε το κοινόν χρέος. Η πικρά αύτη αγγελία διαχυθείσα εις Σαλαμίνα ανήγειρε θρήνους και οδυρμούς εις πάσαν ηλικίαν, και γένος των τε κατοίκων, παροίκων, και τυχόντων ξένων. Αφίσαντες όλοι τας οικίας των ανοικτάς έτρεχων τύπτοντες τα στήθη, ποτίζοντες την γην με θερμά, και ακράτητα δάκρυα, αμιλλώμενοι τις να πρωτοσπασθή. Και πρωτοραντίση με τα δάκρυά του τον ήρωα κράζοντές τον οι μεν πατέρα οι δε σωτήρα της Ελλάδος, άλλοι το φοβητρο των Τούρκων και άλλοι το αιώνιον καύχημα της Ελλάδος. Με τοιαύτα και άλλα όμοια  εγκώμια και κοπετούς συνωδεύετο το θύμα της πατρίδος από Αμπελάκια μέχρι του χωρίου της Σαλαμίνος, 

(Σελίδα 147) το οποίο απέχει τρία τέταρτα της ώρας. Αρχιερείς και ιερείς όσοι παρευρέθησαν εις την νήσον  ενδυμένοι τα ιερά άμφια έψαλον την πένθιμον ακολουθίαν. Οι παρευρεθέντες στρατιώται πολλοί δε εκ των εν νοσοκομείω (εδώ εννοεί το νοσοκομείο στα Αμπελάκια που είχε συσταθεί τότε) ελαφρώς πληγομένων δράξαντες τα όπλα συνώδεβον το λείψανο μέχρι του ναού του αγίου Δημητρίου, όπου κατέθεσαν αυτό εν τω μέσω πλυθύς γυναικών θρηνωδών περιεκάθισε πλησιέστεραι δε ήσαν, όσαι υιούς, και συγγενείς απώλεσαν υπέρ πατρίδος. Αύται εθρηνώδουν τας ηρωικάς του πράξεις εκάστης μάχης συμμνημονεύουσαι εν τω μεταξύ και των συγγενών τον θάνατον, κατά την Ελληνικήν συνήθειαν μετά τριών ωρών θρηνολογίαν  έθαψαν το λείψανο παρά την θύραν του ναού εκ δεξιών, μόλις δυο βημάτων απεχούσης του τάφου….’’

 

Συνεχίζετε…