ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 45ον .... Ο στιχουργός Νίκος Μάθεσης στην άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας

 

                                              Ο Νίκος Μάθεσης σε νεαρή ηλικία 

Ο στιχουργός Νίκος Μάθεσης στην άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας! 

Και εκεί στη πατρίδα του, στη Κούλουρη της Σαλαμίνας, πάλι το μεγάλο τιμητικό γεγονός ετούτο το άφησαν αναξιοποίητο…

Η UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization) είναι ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό. Ιδρύθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1945 με σκοπό να υπηρετήσει τις πανανθρώπινες αξίες, με στόχο την ευημερία του ανθρώπου σε ένα ειρηνικό κόσμο.

Ένας από τους πρώτους στιχουργούς όπου ηχογραφήθηκαν τραγούδια του, είναι ο Σαλαμίνιος ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ (Τρελάκιας) και βρίσκεται μαζί με όλους τους άλλους πρωτομάστορες του ρεμπέτικου, στη Παγκόσμια αναγνώριση του ρεμπέτικου με την συντριπτικά θετική απόφαση της OUNESCO

Μπορεί οι περισσότεροι να μην έχετε πληροφορηθεί ως προς το θέμα ότι:

‘’ΤΟ ΡΕΜΠΈΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ’’

                                                        Ρεμπέτες, απολαμβάνοντας τον ναργιλέ τους

Αξίζει όμως, να σας ενημερώσω πως στις 4 με 9 Δεκεμβρίου του 2017, στη Ν. Κορέα συνεδρίασε η Διακυβερνητική Επιτροπή της UNESCO για την Σύμβαση της Διαφύλαξης της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας, ώστε να επιληφθεί και αποφασίσει επί συναφών θεμάτων που είχαν υποβληθεί από τα κράτη-μέλη.

Η Ελλάδα είχε καταθέσει/υποβάλλει για θεώρηση και περαιτέρω αξιολόγηση πλήρη και τεκμηριωμένο φάκελο για το Ρεμπέτικο τραγούδι, καθώς το αίτημα να καταγραφεί επισήμως στον κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Μετά από τις σχετικές διεθνείς διαβουλεύσεις, εκτιμήσεις και μελέτες, η Επιτροπή αποφάσισε την εγγραφή του Ρεμπέτικου στον παγκόσμιο κατάλογο.

Η διαχρονική, κοινωνική, καλλιτεχνική, πολιτιστική, παιδευτική και εθνική καταξίωση του ρεμπέτικου πλέον είναι ταυτόσημο με την ιστορική νεοελληνική εξέλιξη στον 20ο αιώνα.

Ας δούμε την απόφαση της UNESCO, μεταφέροντας τα κύρια σημεία και εκτιμήσεις από το σκεπτικό της: ‘’Το ρεμπέτικο είναι πολιτιστική έκφραση που συνδέει άμεσα το τραγούδι και τον χορό που διαδόθηκε στα αστικά λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στην εργατική τάξη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το ρεμπέτικο είναι ταυτόσημο με κάθε κοινωνική, μουσική εκδήλωση τονίζοντας τις αναφορές στα έθιμα και παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας, δηλώνοντας συγχρόνως ένα συμβολικό ιδεολογικό χαρακτήρα’’. 

‘’Το ρεμπέτικο αποτελεί ιδιαίτερο κεφάλαιο του ελληνικού αστικού λαϊκού πολιτισμού, με επιρροές από το δημοτικό τραγούδι, τη βυζαντινή μουσική και το μικρασιατικό τραγούδι και για πολιτικο/κοινωνικούς λόγους αναπτύχθηκε και “υιοθετήθηκε” ιδιαιτέρως από τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τους πρόσφυγες και τις φτωχότερες τάξεις, αλλά σήμερα είναι ζωντανή πολιτιστική κληρονομιά όλων των Ελλήνων και του κόσμου’’.

‘’Η ποιοτική τεκμηρίωση του φακέλου συνολικά και υπογραμμίζεται ότι η θερμή έκφραση υποστήριξης της υποψηφιότητας από την κοινότητα ανέδειξε συναρπαστικές προσωπικές αφηγήσεις, άμεσα συνδεδεμένες με το στοιχείο του ρεμπέτικου’’.

Ας σημειωθεί, επίσης, το γεγονός πως η υποψηφιότητα του Ρεμπέτικου απέσπασε τον έπαινο του Oργάνου Aξιολόγησης (Εvaluation Body) της Σύμβασης για την ποιότητα των δράσεων διαφύλαξης που σχεδιάζονται και ιδιαίτερα για τα εκπαιδευτικά προγράμματα για την ανάδειξη του ρεμπέτικου και της πολυσχιδούς σημασίας του, κυρίως μεταξύ των νέων με δυο τραγούδια:

1^ο) ‘’Η Γάτα’’ σε στίχους Νίκου Μάθεση, 1934 

2^ο)  ‘’Κορόιδο’’ σε στίχους σύνθεση ερμηνεία Μάρκος Βαμβακάρης, 1935