ΤΟ ΧΕΡΙ
|
Λάμπεις καθάριο μέτωπο, και διώχνεις τ’ άγρια σκότη, μάγουλα δροσοστάλαχτα μοσχοβολάτε νιότη, στόμα, που στάζεις κάποτε στο μέλι το φαρμάκι, λαχταριστέ χιονόλαιμε, κυματιστό κορμάκι, κι εσείς, μαλλιά, που πιάνετε με τα σγουρά πλεμάτια, κι εσείς που σαϊτεύετε τα εγκάρδια βάθη, μάτια! Ωραία είστε, κι ολόλαμπρα, μα το δικό μου αστέρι, θείες ομορφιές, δεν είστε σεις, δεν είστε· είν’ ένα χέρι, χέρι που πότε η Προκοπή και πότ’ η Ελεημοσύνη το ’χουν η μια για να βοηθάει κι η άλλη για να δίνει· χέρι σα μάγισσας ραβδί, κάθε που γγίξει, ανθίζει, και για να κάνει το καλό, ακόμα κι ασχημίζει! Ω χέρι, του φτωχού χαρά και του σπιτιού καμάρι, ατίμητο, παρθενικό, κρυφό μαργαριτάρι, μη φύγεις αποπάνω μου, μη λείψεις απομπρός μου, κι οδήγα τον ανήξερο στην ερημιά του κόσμου. Άστρο στους Μάγους έδειξε το δρόμο του Μεσσία· ω χέρι, δείξε μου κι εσύ πού κρύβετ’ η Ευτυχία! Πηγή: Περιοδικό: "ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ" 1 Δεκεμβρίου 1885..... ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου