ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 38ον ... "ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΛΛΑ"

 

Φωτογραφία του Παρασκευά Πάλλα.

Πηγή: https://periodikobakilos.blogspot.com/2010/11/blog-post_10.html

Ορμώμενη από τα ελλείπει στοιχεία για τον Κουλουριώτη καπετάνιο, φιλικόν, χιλίαρχο του 1821, Ανάργυρο Μάθεση, στα βιβλία που έχουν γραφτεί σαν μοναδικό οδηγό πηγής από το ‘’ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΛΛΑ", Είναι απορίας άξιο πως δεν ανέτρεξαν στις ιστορικές πηγές των ΓΑΚ οι εκάστοτε συγγραφείς και συνέχισαν την εσκεμμένη ή μη λήθη του χειρόγραφου για την οικογένεια Μάθεση και βέβαια δεν γνωρίζουμε τι ακόμη άλλο έχει αγνοηθεί.    

Αν προσέξουμε τον τόνο και το ύφος στο ‘’Χειρόγραφο του Παρασκευά Πάλλα’’ θα αντικρίσουμε μια μνήμη ενδεή με ορισμένους όμως πλούσιους διαχειριστές στους κατοπινούς καιρούς. Στα τέλη του 19ου αιώνα βέβαια, ήταν ήδη γνωστό το χειρόγραφο καθώς ήταν μια εργασία από το παρελθόν για το 1821. Κάποιοι μάλιστα αναφέρουν με σιγουριά ό,τι είναι η τοπική ιστορία της Κούλουρης, ενταγμένης στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Και έτσι το χειρόγραφο θα αποφανθεί ότι η Επανάσταση ήταν σαν έργο η αντρειοσύνη  δυο –τριών οικογενειών της Σαλαμίνας. Αποκλειστικά μόνο πίκρα νοιώθει κάποιος που γνωρίζει και κατέχει σημαντικά ιστορικά αρχεία για την Σαλαμίνα του 1821.

Το ασημένιο  αριστείο για τον Ανάργυρο Μάθεση από τον Βασιλέα Όθωνα για τους αγώνες του υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδας. 

Αναφορικά το χειρόγραφο όπου ξεκινά από το 1821 μέσα από τις μνήμες του Παρασκευά Πάλλα και που ήταν θύμησες άλλων Σαλαμινίων, καλύπτει την περίοδο μέχρι το 1905 που απεβίωσε ο συγκεκριμένος συγγραφέας. Δίνοντας όμως έμφαση στο έργο του έως τα μισά του 19ο αιώνα, την περίοδο δηλαδή που διαμορφώνεται, μέσα από έντονες πολιτικές συγκρούσεις, ο κανόνας της ιστορικής μνήμης, γύρω από το ποιο Εικοσιένα και πως θα πρέπει να το θυμούνται οι πολίτες του νεοσύστατου κράτους.  

Ποιος ιθύνων νους κατασκεύασε την εμπειρική μνήμη τούτη άραγε; Δίχως το ουσιαστικό υπόβαθρο ενός ιστορικού παρελθόντος το οποίο πρέπει να υποδεικνύει εξακριβώσιμα γεγονότα ενταγμένα μέσα σε χρόνο και τόπο!

Σε όσα βιβλία και να ανατρέξουμε για εκείνη την περίοδο της Παλιγγενεσίας, περί της Σαλαμίνας, όλα κάνουν αναφορά συσχέτισης με το ‘’Χειρόγραφο του Παρασκευά Πάλλα’’ εκτός, από του αείμνηστου καθηγητή, Δημήτριου Πάλλα κι είναι ο μοναδικός που εκδίδεται  –μετά θανάτου του-  το βιβλίο του, ‘’Τα Σαλαμίνια Έγγραφα’’ με αρχεία από διάφορες κουλουριώτικες οικογενειακές πηγές.

Γιατί -έρχεται αβίαστα η ερώτηση- δεν ασχολήθηκε με το χειρόγραφο, αφού εκείνος πρώτος, ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτριος Πάλλας, το ανακάλυψε στο σπίτι του αδελφού του παππού του όταν ακόμη ήταν φοιτητής, γύρω στα 1925;  

Και έτσι αυτό το ‘’Εικοσιένα μετά το Εικοσιένα’’ απ’ το χειρόγραφο του Π. Πάλλα’’ δημιούργησε ένα’’ πλούσιο κληροδότημα αναμνήσεων’’, το οποίο σφράγισε την πολιτισμική μνήμη της εμπειρικής ιστορίας στη Σαλαμίνα. Ώστε για τη συμμέτοχη των Σαλαμίνιων στην Ελληνική Επανάσταση γνωρίζουμε λίγους αγωνιστές και πολλούς μύθους όπως τα άλογα του Αρχιστράτηγου που ακολουθούσαν ως την ταφή του Γεωργίου Καραϊσκάκη στον Άγιο Δημήτριο των Μαθεσσαίων.

Ο Αμερικανός Ιστορικός William J. Bossenbrook, είδε την ιστορία θεμελιακά σαν μια ιστορία σύγκρουσης μεταξύ ιδεών, αξιών και ονείρων. Ως εκ τούτου, ο Bossenbrook θεώρησε την ιστορία ως ένα μυστήριο που θα πρέπει να στοχάζεται και να μελετάται συνεχώς και όχι ως ένα παζλ που έπρεπε να λυθεί. Επίσης ο μαθητής του Bossenbrook, ο Hayden V. White έρχεται σε αντίθεση με την άποψη ότι η ιστορική γραφή μπορεί να είναι αντικειμενική ή επιστημονική ως καθαρά εμπειρική.

Καθότι σε μία από τις τελευταίες μελέτες του, ο Hayden White έκανε μια ενδιαφέρουσα διάκριση σε σχέση με τα είδη του παρελθόντος, που μπορεί κανείς να εντοπίσει μέσα στη ‘’νεωτερικότητα’’. Από τη μια μεριά, υποστηρίζει ο White, υπάρχει το ‘’ιστορικό παρελθόν’’ της επιστημονικής ιστοριογραφίας, το οποίο αναφέρεται σε εξακριβώσιμα γεγονότα ενταγμένα μέσα σε χρόνο και τόπο, καθώς προσεγγίζεται μόνο με τις μεθόδους της επιστήμης. Από την άλλη, υπάρχει ‘’το πρακτικό παρελθόν’’: ένα είδος ιστορικής μνήμης που δεν συμφωνεί κατ’ ανάγκην με τα πορίσματα της ιστοριογραφίας, που δεν εντάσσεται μέσα σε ένα εξακριβωμένο χρονοτοπικό πλαίσιο, που δεν ελέγχεται μέσα από την ιστορική πληροφορία, αλλά χρησιμεύει στην καθημερινότητά μας προκειμένου να ανταλλάξουμε συμβολικούς κώδικες, να μοιραστούμε όψεις της δημόσιας μνήμης, να επανεγγραφούμε μέσα σε συλλογικότητες και να επιβεβαιώσουμε τις ταυτότητές μας.