Τα Μέγαρα στα επαναστατικά χρόνια 1770-1878 (Μέρος 3ον).

Η φωτογράφιση του έγγραφου προέρχεται απ’ τα: ‘’Αρχεία ελληνικής παλιγγενεσίας’’.

Τα Μέγαρα μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 μ.Χ. πέρασαν στην δικαιοδοσία του Βονιφάτιου του Μονφερατικού ( Boniface de Montferrat ) που την παραχώρησε μαζί με την Αθήνα στον Όθωνα de La Roche της Βουργουνδίας, τον κύριο των Θηβών. Ο de La Roche προχώρησε αμέσως στην οργάνωση όλης της περιοχής κατά τα δυτικά φεουδαρχικά πρότυπα.
Έτσι η Βουργουνδιακή αυτή περιοχή, έκλεινε στους κόλπους της την Αττική, τη Βοιωτία, τη Μεγαρίδα, τις οχυρές πόλεις του Άργους, της Ναυπλίας και την αρχαία Οπουντιακή Λοκρίδα.
Στη τουρκοκρατία βρίσκουμε τα Μέγαρα να έρχονται στη δικαιοδοσία του εκάστοτε τούρκου διοικητή (πασά), της Κορίνθου και να αποτελούν μέλος της περιοχή ‘’Μεγάλα Δερβένια’’.
Η λέξη ‘’δερβένι’’ προέρχεται εκ παραφθορά της περσικής "ντερμπέντ". Στην ελληνική γλώσσα άρχισε να χρησιμοποιείται στη περίοδο της τουρκοκρατίας και διατηρήθηκε μέχρι και μετά την Επανάσταση του 1821. Σαν γεωγραφικός προσδιορισμός δηλώνει τη στενή διάβαση διαμέσου ορεινών όγκων, καθώς και είσοδος, ή, έξοδος πύλης προς μια ευρύτερη περιοχή. Συνώνυμη ήταν επίσης και η ελληνική λέξη "κλεισώρεια", ή, "Κλεισούρα".
Στη προκειμένη περίπτωση ‘’Μεγάλα Δερβένια’’ λεγόντουσαν στη τουρκοκρατία όλες οι κοινότητες που ένωνε ο κεντρικός ορεινός δρόμος καθώς ξεκινούσε απ’ τη Θήβα και κατέληγε στον Ισθμό. Ο δρόμος αυτός που διέσχιζε τους δύο ορεινούς όγκους, όπως προαναφέρθηκε, συνέδεε τα ‘’Μεγάλα Δερβένια’’ ενώ παράλληλα οριοθετούσε τη περιοχή. Άρχιζε από τη γέφυρα του Ασωπού, βόρεια από τις Ερυθρές, στη συνέχεια περνούσε τα Παλαιοκούντουρα, το Μελετάκι, έφτανε στα Μέγαρα, κατόπιν ανέβαινε στο Χάνι Δερβένι (Κακιά σκάλα), από εκεί ανηφόριζε για τον Αέρα (το υψηλότερο σημείο στα Γεράνεια που έφθανε) και μετά κατηφόριζε για τις Μυίγες, τον Ισθμός κ.τ.λ.
Το 1687 μ.Χ. οι Βενετοί του Μοροζίνι λεηλατούν και καίνε πάλι τα Μέγαρα.
Το 1770 μ.Χ. κάηκε ο Μεγαρικός λιόκαμπος από τους τούρκους, σαν αντίποινα για την επανάσταση που κήρυξε ο Μητρομάρας στα Μέγαρα τον Μάρτιο του 1769.
Ώστε ξεκίνησε εναντίον τού τόπου άγριος διωγμός (και φυσικά του ίδιου του Μητρομάρα) απ’ το Τούρκο διοικητή της Κορίνθου Κιαμήλμπεη, ο οποίος ζητούσε την παντελή εξόντωσή τους, καίγοντας αρχικά το κάμπο των Μεγάρων. Η καλλιεργήσιμη γη της Μεγαρίδας τότε υπολογιζόταν σε 33.597 στρέμματα ( 228 ποτιστικά , 33.3369 ξερικά) . Εκατό χιλιάδες ελαιόδενδρα και 977 στρέμματα αμπέλια.
Μετά την παλιγγενεσία του 1821, δημιουργείται η ‘’Δημογεροντία Δερβενοχωρίων’’ , το 1828. Στην οποία άνηκαν οργανικά και μερικά νησιά του Αργοσαρωνικού: Σαλαμίνα,κ.α..
Στις 14 Αυγούστου 1829 ορίζεται νέα διοικητική αρχή η "Δημογεροντία Μεγαρίδος", στην οποία ορίσθηκαν οι Γιάννης Χατζημελέτης, Αναγνώστης Στέφας και ο Σπύρος Μπερδελής με γραμματέα το Χ. Τριβυζά.




Συνεχίζεται….