Ο Πέτρος των 74 χρονών, όπου δεν πραγμάτωσε ποτέ της ψυχής του το μοναδικό θέλω.

 

Μου την είχε στείλει στο Messenger το καλοκαίρι του 2023

Πριν περίπου μία εβδομάδα ο Πέτρος, μετά από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και την δίμηνη παραμονή του στο νοσοκομείο, μας άφησε για το αιώνιο ταξίδι.

Την δεκαετία του 1970, ο Πέτρος φανέρωσε στη μάνα του πως δεν αισθάνεται όμορφα με το σώμα του κι ότι ντρέπεται γι αυτό (δεν γνώριζα τον Πέτρο τότε μα από φωτογραφίες που ο ίδιος μου έδειξε και μέσω φίλων έμαθα/είδα πως ήταν ένα πανέμορφο πλάσμα)! Και όμως ο Πέτρος δεν ήθελε, δεν αγαπούσε την εξωτερική του τελειότητα ή μάλλον ένα συγκεκριμένο μέρος του κορμιού του.

Ο Πέτρος τα τελευταία 15 χρόνια τα ανάλωνε σε ταξίδια ανά τον κόσμο και πολλές, πολλές καλλιτεχνικές παραστάσεις. Είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στους ανθρώπους του θεάτρου γιατί έλεγε πως πάλεψαν να κτίσουν το όνειρό τους. Για κάτι που δεν μπόρεσε εκείνος να καταφέρει. Ξέφευγε με τούτα από την λύπη για την μόνη και ασθενική κατάστασή του.

Ο Πέτρος άρρωστος πλέον το 2020, στη Βόρεια Ταυλάνδη και τη φυλή Πανταουανγκ 

Κάπως έτσι τον γνώρισα κι εγώ, σε κάποια θεατρική παράσταση.

Όλα τα όνειρα του Πέτρου σαν παιδί περιστρεφόντουσαν σε μια ήσυχη οικογένεια με έναν σύζυγο κι ένα όμορφο σπιτάκι.

Ο Πέτρος με την πίεση της μάνας του άρχισε, από δεκαέξι χρονών, τις επισκέψεις στους ψυχίατρους και την λήψη ψυχοφαρμάκων. Όλοι μαζί κατάφεραν επιτέλους να φυλακίσουν το είναι του, το όνειρό του. Μα ο Πέτρος τους κορόιδευε, τους έλεγε ψέματα και κάποιες νύχτες χανόταν στα σκοτεινά πάρκα για να βρει τον σύζυγο….

Μετά από τον στρατό τον έβαλαν με πολύ, πάλι, πίεση στα καράβια ο Πέτρος άντεξε να του πετάνε πανιά, σάπιες ντομάτες την ημέρα και τα βράδια να εκτονώνονται επάνω στο κορμί του. Οι άνδρες… οι σύζυγοι…

Ώσπου ήρθε το ναυάγιο στον Ινδικό το 1976 και εκείνος έλεγε πως σώθηκε από θαύμα του Αγίου Νικολάου. Έτσι κάθε χρόνο κατέβαινε στον Πειραιά κι έβαζε το κεράκι του στον Άγιο. Μα άρχισε με αυτόν τον χρόνιο εξαναγκασμό να χάνει τις δυνάμεις του, οι ψυχικές αντιστάσεις του εξασθενούσαν. Άρχισε να πιστεύει ότι το όνειρό του βγήκε πραγματικότητα και με κάτι κουρτινάκια που είχε στο καράβι ντύθηκε νύφη… Όπου τον έστειλαν ‘’πεσκέσι’’   στη μάνα του κι αυτή δηλώνοντας αδυναμία φροντίδας του τον ‘’πάρκαρε’’ σε κάποιες ψυχιατρικές κλινικές που τις πλήρωνε το ΝΑΤ. Δυστυχώς οκτώ θεραπείες ηλεκτροσόκ του έκαναν και μετά από κάθε ηλεκτροσόκ φαινόταν υγιής για τη μάνα του και τους γύρω του. Μάλιστα ξανά ταξίδευσε σαν Μαρκόνη. Μα εκείνος τα βράδια με το πρόσχημα του κινηματογράφου έφευγε κι έψαχνε τον άνδρα που θα του έδινε τη χαρά που ονειρευόταν της συζύγου σ’ ένα δικό τους σπίτι. Ο Πέτρος πάνω από πέντε φορές μου είχε εξομολογηθεί πως δεν ένιωθε γκέι, δεν ήταν γκέι. Ήταν έλεγε κορίτσι, που έγινε, κοπέλα και μετά γυναίκα. Ναι ο Πέτρος ήταν τρανς γυναίκα και λυπάμαι γιατί η ζωή του φέρθηκε τόσο άδικα. Μακάρι όλοι να καταλάβουμε πως υπάρχουν δεκάδες ψυχές εκεί έξω που δεν είναι ψυχιατρικά άρρωστες, δεν είναι ομόφυλες ψυχές και το μόνο που ζητούν είναι η αγάπη, η κατανόηση κι ο σεβασμός.

Καλό σου ταξίδι Πέτρο στο φως κι ας βρεις εκεί το όνειρό σου. Αφού ακόμη και για τον τρόπο της ταφής σου άλλοι θα αποφασίσουν αυθαίρετα κι όχι ότι είχες εσύ ζητήσει!