ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 55ον...... Η ‘’Λαμπρή’’ στον Άι Δημήτρη (Σαλαμίνιο έθιμο)

 

Με είχαν βαφτίσει τα δίδυμα παιδιά της θείας μου Ελένης (αδελφή του πατέρα), δηλαδή τα ξαδέλφια μου. Κάποιες φορές πήγαινα στο Χαλάνδρι. Εκεί ήταν εγκαταστημένη η θεία Ελένη με την οικογένειά της. Και επειδή γνώριζε πως μου άρεσαν οι ιστορίες, μου εξιστορούσε για τα χρόνια τα παλαιότερα, τότε που ήταν εκείνη μικρή και περνούσε μαζί με την αδελφή της Μαρίκα, μεγάλο χρόνο στη Κούλουρι στους παππούδες. Ο παππούς της ο Ανάργυρος, μου έλεγε συχνά, ότι με την πουκαμίσα και τη βράκα του, είχαν μεγάλο πρόβλημα, διότι ήθελε να είναι πάντα πεντακάθαρα. Η γιαγιά η Τασσώ μια μεγαλόσωμη αρχοντική γυναίκα, είχε υποταχθεί στον μέτριο στο μπόι, λυγερόκορμο, πολύ σβέλτο και άξιο σύζυγό της.

Παραμονές Αναστάσιμες πρέπει να ήταν πάλι, που είχα βρεθεί στης θείας Ελένης το σπίτι.

Κατά το σούρουπο κι αφού την διαβεβαίωσα πως θα μείνω για ύπνο στο Χαλάνδρι....

-Να, μου λέει, ο παππούς Αργυρός μας έβαζε με τη Μαρίκα, την αδελφή μου, και φυλάγαμε τα καυσόξυλα στην αυλή τους, όλες τις παραμονές του Πάσχα, όταν βρισκόμαστε στη Κούλουρι. Η γιαγιά ήθελε να την βοηθήσουμε στις δουλειές του σπιτιού και την κουζίνα. Αλλά τέτοιες ημέρες ο παππούς ‘’κέρβερος’’ δεν έπαιρνε από κουβέντα. Πρωί - βράδυ είχαμε εκκλησιασμό στον Άι Δημήτρη και το κενό της ημέρας φυλάγαμε τα καυσόξυλα στην αυλή που τα έφερναν ο παππούς και οι θείοι μας από τα βουνά.

-Είχαμε μεγάλο ένα όμορφο έθιμο στη Σαλαμίνα. Καίγανε τον Ιούδα στη Λαμπρή όλες οι ενοριακές εκκλησίες. Λαμπρή λέγανε μια τεράστια φωτιά με ξύλα που έφερναν τα παιδιά της ενορίας, (συνήθως τις περισσότερος φορές κλεμμένα από άλλες ενορίες) την άναβαν από πριν την Ανάσταση, σχεδόν μπροστά στον Άι Δημήτρη, στη δική μας ενορία. Και να ξέρεις ήταν η μεγαλύτερη ενορία της Κούλουρις ο Άι Δημήτρης. Τα παλικάρια σκάβανε ένα βαθύ λάκκο, περίπου στα τρία μέτρα μακριά από την πόρτα της εκκλησία μας (που τότε ήταν η Μητρόπολη) της Σαλαμίνας. Γεμίζανε τον λάκκο με χοντρά ξύλα κι επάνω καθώς την κάνανε ψιλή σαν πυραμίδα, στην κορφή, βάζανε την κούκλα (φτιαγμένη με κουρέλια) του Ιούδα που όταν ανέβαινε η φωτιά ο Ιούδας έκανε πέρα δώθε, λες κι ήθελε να δραπετεύσει… Όταν οι Ιερείς έψελναν το Χριστός Ανέστη, τότε γινόταν ΠΟΛΕΜΟΣ, ναι, ΠΟΛΕΜΟΣ! Από δυναμίτες που έσκαγαν και μέσα στη φωτιά, όπλα αληθινά που ακουγόντουσαν μακρύτερα τα μπουμπουνητά τους!

Είχε νικήσει ο Χριστός μας, είχε αναστηθεί!    

Τότε τραγουδούσαμε με όλη τη δύναμή μας όλοι κι άρχιζε η θεία το κοροιδευτικό τραγουδάκι για τον Ισκαριώτη:

‘’Τρόι –τρόι και πετρόι

και σαράντα μιλιγγόι…

…….

Δυστυχώς δεν θυμάμαι τη συνέχεια…. Που τραγούδαγε με θέρμη η θεία Ελένη, πιθανό τότε και να ζούσε τις μνήμες της!

Μετά. Έλεγε, που καθόταν η φωτιά, με τη σειρά πηδούσαν από επάνω της τα παλικάρια, τα αγόρια, οι γυναίκες παντρεμένες -αρραβωνιασμένες, οι ελεύθερες κοπέλες ενώ στο τέλος οι μικρότερες ηλικίες των παιδιών. Ήταν έλεγε η θεία μου θεραπευτική η φωτιά και το πήδημα πάνω από τις γλώσσες της μας κρατούσαν υγιές όλο τον υπόλοιπο χρόνο.

Έχω κι άλλες αναμνήσεις από τις θείες για τη Σαλαμίνα που σε καιρό θα σας τις αναφέρω.