ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 28ον… Και η σχέση με τον σημερινό πολιτισμό.

 

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΘΕΣΗΣ (1907- 1974)

Ο Νίκος Μάθεσης τέταρτος από τους καθιστούς αριστερά κι ακριβώς δίπλα, αριστερά από εκείνον που έχει ένα άστρο σαν υπόδειξη 

Δεν θα μπορούσε να λείπει η Οικογένεια Μάθεση από την επιδραστική μετάλλαξη της αγροκτηνοτροφικής Ελληνικής κοινωνίας, των περασμένων αιώνων, προς τον πολιτισμό της αστικής μετεγκατάστασης.

Το νησί της Σαλαμίνας είναι στην κεφαλή του Σαρωνικού κόλπου και οι κοινωνικές πληροφορίες των τριών αναπτυσσόμενων άστεων –Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα- δεν το άφησαν αμέτοχο στο ‘’χτίσιμο’’ του σημερινού πολιτισμού μας.

Η οικογένεια Μάθεση συναντάται από τους περασμένους τέσσερις, πέντε αιώνες στην Αττική με κοιτίδα τους τη Σαλαμίνα.

Ας αναφερθούμε βέβαια σε κάποιους Σαλαμίνιους που έβαλαν το λιθαράκι τους στο αστικό πολιτισμό της Ελλάδας. Μα θα σταθούμε στην διαδρομή προς τον αστικό πολιτισμό του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ στιχουργού Νίκου Γ. Μάθεση. 

Σαλαμίνιοι που επηρέασαν τον σημερινό ελληνικό πολιτισμό:  

*) Πολυχρόνης Λεμπέσης. Ζωγράφος/Αγιογράφος

*) Γιώργος Παπασιδέρης. Λαογράφος/τραγουδιστής

*) Δημήτριος Πάλλας. Καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας

*) Νίκος Μάθεσης. Από τους πρώτους στιχουργούς του αστικού/ρεμπέτικου/λαϊκού τραγουδιού.  

 

 

‘’ΣΕ ΔΙΩΞΑΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑ’’

 

Σε διώξαν απ’ την Κοκκινιά

για τόχες παρακάνει

και στο Χατζηκυριάκειο, άμυαλη

άρχισες το σεργιάνι.

 

Στη Δραπετσώνα τα ‘φαγες

του Παύλου και του Γκίκα

και στα Ταμπούρια του Μηνά, του φουκαρά,

που του ‘μεινε η γλύκα

 

Εδώ να κάτσεις φρόνιμα

τ’’ ακούς ξεμυαλισμένη;

γιατί αν ήρθες για μαλλί, άμυαλη

θα φύγεις κουρεμένη.

 

Τούτοι οι στίχοι του Νίκου Μάθεση παρουσιάζουν μεγάλο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον και θέμα σοβαρής μελέτης καθώς μας φανερώνουν τις σχέσης, μιας όντως ελαφριών ηθών γυναίκας, με τις τότε αναπτυσσόμενες λαϊκές συνοικίες του Πειραιά.

 

Ο Νίκος Μάθεσης ήταν δημοκρατικών πεποιθήσεων και σίγουρα τον επηρέασαν κάποιοι θάνατοι πολιτικών στη ζωή του. Έτσι έγραψε τους στίχους για τον θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη στις 17 Μαίου το 1936. Ενώ στο τραγούδι έβαλε δημοτική μουσική ο Σπύρος Περιστέρης και το τραγούδησε ο Κώστας Ρούκουνας στους δίσκους.

 

 

‘’KΛAΦTE TON ΠANAΓH TΣAΛΔAPH’’

 

Tι χρόνος ειν’ αυτός παιδιά, ποτές να μην ξανάρθει,

 ο πιο καλός μας αρχηγός ο Παναγής εχάθει.

Tο όνομά σου Παναγή σαν άγιο το υμνούμε 

κι από τα βάθη της καρδιάς σε κλαίμε σε θρηνούμε.

 

Ήσουν για μας παρηγοριά, του Γούναρη, του Στράτου

και άγια είχες την ψυχή ωσάν του στρατηλάτου.

Kλάφτε αδέρφια, κλάφτε τον τον Παναγή Tσαλδάρη 

και συ Eλλάδα δώσε του της δάφνης το κλωνάρι.

Aς μη λαλήσουν τα πουλιά στις 17 του Mάη, 

γιατί η Eλλάς τη μέρα αυτή για πάντα θα πονάει.

 

Επίσης ο Νίκος Μάθεσης (παρά τον Ηλία Πετρόπουλο και τον Τάσο Σχορέλη, έγραψε πάνω από 100 στίχους τραγουδιών που οι περισσότεροι είναι δηλωμένοι σε άλλων τα ονόματα καθώς και περασμένοι σε δίσκους).

 

‘’ΕΝΑΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΕΣΒΗΣΕ’’

 

Το κλαψοπούλι θλιβερά

σκορπάει τη λαλιά του

φαίνεται πως έχασε

τη μόνη συντροφιά του.

 

Τι έχεις κλαψοπούλι μου

κι όλο πικρά στενάζεις

τι είναι που σε πλήγωσε

και βαριαναστενάζεις;

 

Τα λουλούδια μαραθήκαν

χάθηκε το φεγγάρι

ένας λεβέντης έσβησε

που τονέ λέγαν Άρη.

 

Κείνος δεν θέλει κλάματα

ούτε μοιρολόγια

αγώνες θέλει και χαρές

αρματωσιές και βόλια.

 

Επειδή ο χώρος κι ο χρόνος είναι πολύτιμος και λίγος στα ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα, σας ανέφερα τρεις γνωστούς στίχους του Νίκου Μάθεση αντιπροσωπευτικούς και που έχτισαν πολιτισμό.