ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΘΕΣΗ μέρος 5ον

‘’Σεραφείμ Μάθεσης Ιερομόναχος’’

 

Στην επάνω φωτογραφία του 1896 για το ιστορικό βιβλίο των τοπικών Αγίων των Μεγάρων βλέπουμε τον Ιερομόναχο Σεραφείμ Μάθεση, στην σειρά εννέα, να αναφέρεται ως δωρητής από την Μονή Φανερωμένης ενός ποσού.

Από την Κούλουρη ένα καλόγνωμο δεκαεπτάχρονο παλικάρι, δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή Δομβρούς, Βοιωτία.  

Ο Σεραφείμ (Παρασκευάς Γεωργίου Μάθεσης) Ιερομόναχος, γεννήθηκε στη Κούλουρη το 1853, από τον εγγονό Γιώργο, των Γιωργάκη και Γαρέφω Μάθεση.

Τα ταραγμένα και δύσκολα εκείνα χρόνια για το νησί της Σαλαμίνας, ο νεαρός Παρασκευάς είχε τεράστια αγάπη στη καρδιά του για την ορθόδοξη χριστιανική πίστη (αναφέρουν ότι μέρα νύχτα βρισκόταν στον Ιερό Ναό των Μαθεσσαίων και προσευχόταν ενώ παράλληλα βοηθούσε σε κάθε ανάγκη του ναού).

Το 1870 εγκατέλειψε την οικογένεια του επίσης και τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και αναχώρησε  για την Ιερά Μονή του Οσίου Σεραφείμ Δομβρού στη Βοιωτία. Διότι αναζητούσε την ησυχία ώστε να εργαστεί στην προσευχή, την υπακοή και την ταπείνωση μόνο για την ψυχή του.

Στις 6 Μαΐου του 1875, ανήμερα της πανήγυρις του Μοναστηριού παίρνει την κουρά του Μοναχού και το εκκλησιαστικό του πλέων όνομα γίνεται Σεραφείμ.   

Το 1885 πιεσμένος πάρα πολύ από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κυρό Δοσίθεο Ασημακίδη. (1807-1887), υπακούει και δέχεται την Ιεροσύνη. Αν και πάντα έλεγε πως: ‘’ο μοναχός είναι για το Μοναστήρι και ο Ιερέας για την Εκκλησία και τους πιστούς’’.

Το 1890 εκλέγεται από τους άλλους Πατέρες της μονής ηγούμενος στην Μονή της κουράς του μα αρνείται σθεναρά και αναχωρεί από την Ιερά Μονή του Οσίου Σεραφείμ της Δομβρού που είχε αγωνιστεί για την ψυχή του επί είκοσι συνεχώς χρόνια.

Το εξώφυλλο του βιβλίου 1896, που αναφέρεται η δωρεά του Ιερομόναχου Σεραφείμ Μάθεση 

Το 1890, ζητά από τους Πατέρες της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στη Σαλαμίνα να τον δεχθούν και να του παραχωρήσουν το παλιό μύλο τον κάποτε κτήμα της οικογένειάς του, ενώ εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν ‘’θαλάσσιο πορθμείου Πέρασμα’’  Μέγαρα – Σαλαμίνα. Έμεινε επτά χρόνια, αλλά ο κόσμος, οι συγγενείς και η βαριά εργασία που τον απασχολούσαν από την ζωή του Μοναχού, τον ανάγκασαν να φύγει ξανά για το Άγιο Όρος αυτή τη φορά.  

Το 1897, αναχώρησε για τον Άθω και έμεινε μέχρι την κοίμησή του περίπου το 1930, στα φοβερά Κατουνάκια.