ΚΡΙΣΗ, ΚΡΙΣΗ! ΑΛΛΑ….

Ξημερώματα Σαββάτου (12/10/2013) στο λιμάνι της Ραφήνας κι ο κόσμος πολλής. Μπορούσες κάλλιστα να παρομοιάσεις την εικόνα της πολυκοσμίας και των αυτοκινήτων εκείνη την ώρα, με την κεντρική αγορά της οδού Αθηνάς σε ώρες αιχμής. Πλαστικές σακούλες ξεχειλισμένες με διάφορα τζάντζαλα, τσάντες και παιδικά καροτσάκια που μπερδευόντουσαν με τις λαμπάδες και τα κορναρίσματα των ανυπόμονων οδηγών.

Σιγουρέψαμε το αυτοκίνητο στο Δημοτικό χώρο φύλαξης και επιβιβαστήκαμε, μάλλον από σύμπτωση, στο ταχύπλοο που σημειωτέων είχε κατά πολύ ακριβότερο το ναύλο από το συμβατικό πλοίο της γραμμής.

Το ταχύπλοο όμως, ήταν γεμάτο από κόσμο κι όπου δε κι αν έστρεφες την ακοή σου, στις ψιθυριστές αλλά και στις βροντερές συζητήσεις, κυριαρχούσαν η οικονομική κρίση με την ανεργία. Και, σε περίπου δυο ώρες φθάσαμε στη Τήνο.

Επήραμε την ανηφόρα μαζί με το σμήνος των πιστών για το προσκύνημα στην θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς. Δεξιά κι αριστερά διάφορα μαγαζιά που έξω είχαν κράχτες και διαλαλούσαν την πραμάτεια τους:

-Εδώ το μαύρο λιβάνι που διώχνει την γρουσουζιά με δυο ευρώ…

-Εδώ το μονόσκορδο για την γλωσσοφαγιά ένα ευρώ, είκοσι λεπτά για το μπουκαλάκι του Αγιάσματος…

-Εδώ οι λαμπάδες από ένα ευρώ…  Ένα ευρώ το κομποσκοίνι… Δυο ευρώ το χρυσό λιβάνι για εργασία…   

Και άλλα χαριτωμένα ή εκνευριστικά μας συντρόφευαν έως την Εκκλησία.

Πολλοί ανηφόριζαν ξυπόλυτοι και πέντε-έξη γονατιστοί, προφανώς εκτελώντας το τάμα/υπόσχεσή τους στη Μεγάλη Μάνα, στη Μάνα κάθε πονεμένου χριστιανού.

Δεν υπάρχει λόγος που να μπορέσω να δικαιολογήσω το στριμωξίδι αλλά και τα βίαια σπρωξίματα των πιστών που συναντώ στα διάφορα προσκυνήματα! Έτσι ακριβώς η ίδια ‘’πανδαιμόνια κατάσταση’’ και στο προσκύνημα του Ιερού Εικονίσματος στη Τήνο, μπροστά απ’ τη πόρτα του κυρίως Ναού αλλά και βέβαια του κάτω, του Ναού του Αγιάσματος…   Περιττό να σας ομολογήσω ότι κανείς δεν στάθηκε στο ακριβώς δίπλα χώρο όπου υπάρχει ακοίμητος κανδήλα και εκθέτεται μέρος της τορπίλης που έπληξε την Έλλη το 1940…

Σε λιγότερο από δύο ώρες (δηλ. μέχρι να ανεβούμε και ίσα-ίσα να προλάβουμε να προσκυνήσουμε) άρχισαν να καταφθάνουν και άλλες ορδές πιστών που είχαν φθάσει με τα συμβατικά πλοία. Οι φωνές των κραχτών (που πουλούσαν τα μαντζούνια και τα άλλα είδη) έφθαναν μέχρι εδώ πάνω καθώς γινόντουσαν όλο και πιο έντονες από τον παροξυσμό που τους προκαλούσε η εικόνα του πλήθους των πιστών…

Το ίδιο μεσημέρι επιβιβαστήκαμε πάλι στο ταχύπλοο για την Ραφήνα με μια μοναδική σκέψη:

Κρίση... ναι η κρίση, αλλά…