ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΕΓΑΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ο σκηνοθέτης κ. Γιώργος Μαρδάς όταν δημιουργούταν οι χώροι (αίθουσα θεάτρου, αίθουσες υποδοχής) στο "νεκρό" τότε Στρατουδάκειο σε σχέδια δικά του και που μαζί με τους λιγοστούς επαγγελματίες εργάτες, ΕΜΕΙΣ εργαζόμαστε εθελοντικά!

Από τις πρώτες πρόβες του θεατρικού έργου "Ασπίδα" στο τότε "νεκρό" Στρατουδάκειο με Χρήστο και Τάσο που παράλληλα μαζί με τον Παναγιώτη, Σπύρο και εμάς τους υπόλοιπους, εργάστηκαν σκληρά και εθελοντικά για να γίνει πολιτιστικό κέντρο και το κόσμημα των Μεγάρων!

Ο Παναγιώτης επί το έργο της εθελοντικής εργασίας έτσι, για του λόγου το αληθές!

  -Άντε, βρε παιδιά δώστε την ψυχή σας για να τους αφυπνίσουμε! Να τους θυμίσουμε πως υπάρχουν ποιο ενδιαφέροντα πράματα να κάνουν πέρα από το χάσιμο του χρόνου στις καφετέριες. Είναι χρόνια τώρα που έχουν τελματώσει τα Μεγαριτόπουλα.

Πριν περίπου επτά χρόνια, με τούτα τα λόγια, μας εμψύχωνε και φυσικά μας παρείχε κάθε βοήθεια ο τότε Αντιδήμαρχος των Μεγάρων, κ. Κώστας Παπαγιάννης.

Και εμείς, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, μια περίπου δεκαμελής  ομάδα παθιασμένων ανθρώπων για τον πολιτισμό και με μπροστάρη τον σκηνοθέτη κ. Γιώργο Μαρδά. Δίναμε, καταθέσαμε την ψυχή μας, ώστε ήρθαν φορές που ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας! Εθελοντικά προσφέραμε εκατοντάδες εργατοώρες, για να φτιαχτούν οι αίθουσες στο Στρατουδάκειο, να διαμορφωθεί ο χώρος στο θεατράκι στα Πευκάκια και από σκουπιδότοπο και άντρο παρανόμων έγινε άλλη μία πανέμορφη εστία πολιτισμού. Να τρέχουμε τις νύχτες και τις ημέρες στη πόλη για να μοιράζουμε προσκλήσεις, να αναρτούμε/κολλάμε διαφημίσεις, να μιλάμε για την θεατρική προσπάθεια μας στους Μεγαρείς (εδώ, θα πρέπει να πούμε όμως και την αλήθεια, εκείνοι, πολλές φορές μας κοιτούσαν αδιάφορα και άλλοτε μας περιγελούσαν γιατί δεν πίστευαν ότι στα Μέγαρα μπορούσαν να ψυχαγωγηθούν με ποιοτικό θέατρο!) Εμείς, ωστόσο δεν χάναμε το κουράγιο μας, πιστεύαμε στις δυνάμεις μας και στο σκηνοθέτη μας. Έτσι, στέλναμε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες, στα περιοδικά και στους διαδικτυακούς τόπους ενώ, παράλληλα εργαζόμαστε τα θεατρικά έργα που ανεβάζαμε. Καθώς λοιπόν καταλαβαίνεται, κάποιοι από εμάς. είχανε κυριολεκτικά ξεχάσει την οικογένειά τους για καιρό… Κι όμως, για τίποτα δεν μετανιώσαμε! Διότι η αναγνώριση της αγάπης για τον πολιτισμό και των πολλών κόπων μας ήρθε με γεμάτες αίθουσες, εντός/εκτός των Μεγάρων και το αυθόρμητο/ ζεστό χειροκρότημα του κοινού. Η χαρά μας ερχόταν καθώς ο κόσμος καθημερινά στους δρόμους, μας συνέχαιρε (μάλιστα και αυτοί που αρχικώς δεν μας εμπιστευόταν). Η φλόγα σε τούτο το κομμάτι του πολιτισμού που κρατούσε αναμένει ο τότε Αντιδήμαρχος κ. Κώστας Παπαγιάννης έγινε μεγάλη πυρκαγιά και άναψε στις ψυχούλες των Μεγαρέων! Ώστε, έτσι φθάσαμε σαν τοπικό θέατρο να έχουμε τρεις σκηνές με πάνω από 200 άτομα! Είχαμε την σκηνή ενηλίκων, την σκηνή των εφήβων και την παιδική σκηνή.

Μα, η αλλαγή της Δημοτικής Αρχής έφερε και αλλαγές με… Ίσως να είναι η κρίση, ίσως και οι πιέσεις από τρίτους που πίστεψαν ότι μπορούσαν (το περίφημο οικοδόμημα του πολιτισμού που με πολλή αγάπη, πάρα πολλούς κόπους και πόνους είχαμε κτίσει για τους Μεγαρείς και που η φήμη του ήταν πανελλαδική), να το διαχειριστούν…  Ξαφνικά, γίναμε στο τοπικό θέατρο δυο σκηνές ενηλίκων, λες και δεν μπορούσαμε να αφομοιωθούμε όλοι οι εραστές της τέχνης, σε μια σκηνή; Αλλά όπως είπαμε, άλλαξε η διοίκηση και οι αιρετοί θεώρησαν ό,τι η λύση ήταν ένας πρώην τριτοτέταρτος ηθοποιός και νυν συνταξιούχος εκφωνητής, να κάνει τον σκηνοθέτη και έτσι να καρπώνονται ΟΛΟΙ την δική μας φήμη στον πολιτισμό που βέβαια αποκτήθηκε μόνο με πολλή εθελοντική εργασία καταθέτοντας πάντα ψυχή… Μα, όμως το Μεγαρικό κοινό, που είχε ήδη εκπαιδευτεί στη ποιότητα της θεατρικής ψυχαγωγίας, δεν ικανοποιείτε πια με πρόχειρες ‘’παραστασούλες’’. Και έτσι βρεθήκαμε εμείς, σχεδόν στο δρόμο, ενώ άδειασαν οι εφηβικές και οι παιδικές σκηνές…

Όχι, εμείς δεν έχουμε παράπονο, διότι γνωρίζουμε πως όταν βρισκόμαστε κάτω από την αιγίδα Δημοτικών Αρχών, καταντάμε κάποτε σαν εκείνες τις πλατείες που με κάθε Δημοτική αλλαγή, γκρεμίζονται και ξαναφτιάχνονται… Δεν έχουμε παράπονο γιατί οι Μεγαρείς μετά από τις ελαφρές ‘’παραστασούλες’’, που βλέπουν, μας ρωτάνε με αγωνία πότε ΕΜΕΙΣ θα ανεβάσουμε έργο; Μας μιλούν για τον ‘’Ζορμπά’’, τον ‘’Έμπορα της Βενετίας’’,  την ‘’Ασπίδα’’, την ‘’Πάστα Φλώρα’’  και τα άλλα θεατρικά που ανεβάσαμε και τους διασκεδάσαμε ψυχαγωγώντας τους ποιοτικά. Και εμείς, τους απαντάμε πως δεν έχουμε αδρανήσει, δουλεύουμε, κάνουμε πρόβες για το θεατρικό ‘’Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας’’ του Σαίξπηρ, που είναι προγραμματισμένο να ανέβει το Φθινόπωρο… Διότι εμείς, δεν είμαστε επαγγελματίες να πουλάμε ‘’όνομα’’, ώστε να ανεβάζουμε σε δυο μήνες παραστάσεις, είμαστε παθιασμένοι με την θεατρική τέχνη και θέλουμε να καταθέτουμε πάντα πάνω από τις δυνάμεις μας στο όνομα του πολιτισμού… Έτσι, κάθε εβδομάδα, μία με δύο φορές κάνουμε πρόβες για αρκετούς μήνες υπό το άγρυπνο βλέμμα του εξαίρετου σκηνοθέτη μας κ. Γιώργου Μαρδά.

Συμπαθάτε με που ‘’έγδυσα’’ την ψυχή μου. Ίσως να στενοχωρήσω κάποιους και τούτο δεν ήταν ο στόχος μου, αλλά οι πιέσεις του κόσμου (στην προκειμένη των Μεγαρέων) πολλές φορές γίνονται η αφορμή για να αναγκαστείς να πεις μόνο και όλη την αλήθεια.