ΧΑΡΟΥΠΑΛΕΥΡΟ ΚΑΙ ΡΕΒΙΘΟΚΑΦΕΣ

Πηγή εικόνας: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=61442999

Η γιαγιά, μας έλεγε τακτικά ό,τι στην προηγούμενη κατοχή (1941- 1944) των γερμανοϊταλοβουλγάρων, πως έκαναν ένα είδος χυλού: από νερό, λαχανίδες, δυο στάλες λάδι και χαρουπάλευρο. Μάλιστα, τούτο το μείγμα ήταν το πιο σύνηθες φαγητό των μεσοαστικών οικογενειών εκείνης της εποχής και –εάν είχαν-  το συνόδευαν με ένα μικρούλι κομμάτι μπομπότας (όμοιο με πρόσφορο από καλαμποκάλευρο).  Και αν τύχαινε κι αντάλλαζαν κοσμήματα ή ασημικά του σπιτιού, είτε κάποια ακριβούτσικα ρούχα που είχαν ξεμείνει από τις περασμένες εποχές, με τους μαυραγορίτες για καμιά χούφτα ρεβίθια, δεν τα έτρωγαν. Τα έβαζαν σε στεγνό τηγάνι πάνω στη φωτιά και τα έψηναν για αρκετή ώρα. Μετά τα χτύπαγαν στο γουδί, τα έκαναν πολύ λεπτή σκόνη και είχαν ένα είδος σαν καφέ. Όπου κάθε φορά όταν είχαν επίσημους καλεσμένους, έβραζαν τον ρεβιθοκαφέ μαζί με λίγο χαρουπάλευρο, αντί άλλου γλυκαντικού (ήταν δυσεύρετα τότε το μέλι και η ζάχαρη). Η γιαγιά, ακόμη μας έλεγε πως τούτα γινόντουσαν τον πρώτο χρόνο από τα τρία που διήρκεσε η κατοχή, διότι όλο και κάτι είχαν να πουλήσουν. Όταν όμως ξεπούλησαν τα πάντα, άρχισαν να μαζεύουν από τα σκουπίδια κρεμμυδότσουφλα κι από τους δρόμους βρούβες όπου τα μαγείρευαν για να επιβιώσουν. Τότε ήταν που πέθανε μια θεία κι ο παππούς μου από τυμπανισμό. Δηλαδή, όπως ήταν πολύ αδύνατοι από την πείνα πρήστηκε η κοιλιά τους από τις μαυρόβρουβες και άφησαν χρόνους στην οικογένεια.  

Να που πάλι, μετά από εβδομήντα χρόνια, η ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται! Και τούτη τη φορά οι κατακτητές μας να είναι οι τροϊκανοί. Δηλαδή, κατακτητικά μας κυβερνούν με το έτσι θέλω: Γερμανοι, τραπεζίτες και το νδτ. Καθώς μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό για να ξεπουλήσουμε τον εναπομείναντα Εθνικό πλούτο μας. 

Γιατί απλά εμείς σαν λαός, δεν έχουμε τίποτα άλλο για να μας αρπάξουν. Ακόμη πατριώτες ξεπληρώνουμε το κατοχικό δάνειο που μας φέσωσαν οι Γερμανοί, εκεί πηγαίνουν ουσιαστικά όλα τα λεφτά μας. Ο σημερινός Γολγοθάς της οικονομικής μας αφαίμαξης αρχίζει από το 1962 που η Ελλάδα, υπό την πίεση των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων µε προεξάρχουσα τη Δ. Γερµανία, αναγνώρισε εις το ακέραιον την ονοµαστική αξία των πολεµικών της δανείων. Τότε, το εξωτερικό µας χρέος ήταν 232 εκατ. δολάρια, ενώ µόνο το κατοχικό δάνειο που µας χρωστούσε η Γερµανία ήταν µαζί µε τους τόκους 398 εκατ. δολάρια. Δίχως τις υπόλοιπες αποζημιώσεις!

Τώρα για να σας ομολογήσω και την αλήθεια, προβληματίζομαι γιατί δεν ξέρω εάν βρισκόμαστε στο χυλό του χαρουπάλευρου ή στα κρεμμυδότσουφλα απ΄ τα σκουπίδια; Μπορεί όμως και κάπου ενδιάμεσα. Καθώς οι γέροντες και τα παιδιά μας λιμοκτονούν…