Η ασιτία μας στερεί αγαπημένα πρόσωπα.

Ήταν ένας άνθρωπος που όλη της η ζωή υπήρξε πονεμένη και ταυτόχρονα περήφανη.

Στις αρχές του περασμένου χρόνου (2/1/2011) σας την είχα συστήσει μερικώς. Είχα αφιερώσει ένα άρθρο στην πολύ γλυκιά ‘’γιαγιά’’ της Αθηναϊκής γειτονιάς μου.  Τότε θυμάμαι είχα γράψει το άρθρο με τίτλο:  ‘’Μισό κιλό φακές… που μου αρέσουν…’’

Γνώρισα την συγχωρεμένη Πολυξένη πριν περίπου τριάντα χρόνια. Τότε δούλευε κάποιες ημέρες της εβδομάδας σ’ ένα ποτοποιείο κοντά στην οδό Λένορμαν και έμενε σ’ ένα δυαράκι καθαρό και λιτό. Το ποτοποιείο έκλισε και η Πολυξένη βρέθηκε λαντζέρα σ’ ένα σουβλατζίδικο στον Άγιο Παύλο για δυο - τρεις ώρες την βραδιά.  Τα λεφτά δεν έφταναν για το ενοίκιο πλέον και μετακόμισε, δίχως να μας πει τίποτα, σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα. Ήταν τόσο περήφανη που δεν ζήτησε τη βοήθεια από καμία φίλη της. Μόνη μάζεψε τα πραγματάκια της, μόνη της βρήκε τη τρίκυκλη μηχανί και έναν εργάτη όπου μια Κυριακή πρωί μετακόμισε στο μικρό υπόγειό της.  

Στο ίδιο υπόγειο την βρήκαν προχθές (Τετάρτη 5/12/2012) το μεσημέρι μισοπεθαμένη από την ΑΣΙΤΙΑ. Την μετέφεραν στο Νοσοκομείο και αργά το απόγευμα, στα 71 χρόνια της, εγκατέλειψε τούτο τον κόσμο που τόσο πολύ την τιμώρησε…

Τα τελευταία χρόνια έπαιρνε την σύνταξη των απόρων που ίσα – ίσα έφτανε για τις υποχρεώσεις του υπογείου.  Φαγητό; Εάν θυμόταν κάποια φίλη, της ψώνιζε κάποια πραγματάκια κι ο φούρναρης κάθε δύο ημέρες της έδινε μια φρατζόλα ψωμί.  Όμως, ο φούρνος έκλεισε πριν δυο μήνες. Και η γιαγιά Πολυξένη αγόραζε πια με δικά της χρήματα το ψωμί…

Οι γιατροί παρ’ όλες τις μεγάλες προσπάθειες τους, δεν μπόρεσαν να την σώσουν. Ανέφεραν με κατεβασμένα τα μάτια: πως είχε να φάει τουλάχιστον 5 ημέρες και ο καταπονημένος οργανισμός της δεν άντεξε…

Ας είναι το ταξίδι σου φωτεινό και "χορτάτο" από ευλογίες καλή μου φίλη.