Ένας χιλιόχρονος παραδοσιακός θρησκευτικός θεσμός, ανατρέπεται.

Μέσα στις τόσες κοινωνικές εκπτώσεις ηθικής, πολιτικής κ.τ.λ., έρχεται ένας ακόμα παραδοσιακός θρησκευτικός θεσμός να καταργηθεί στην Ελλάδα. Η ιδιαιτερότητα όμως που παρουσιάζει στη καθημερινή εφαρμογή του και επί συνεχόμενα δυο χιλιάδες χρόνια, δυσκολεύει περισσότερο τις καταστάσεις ώστε ίσως να οξύνει έντονα τα ήδη "προβλήματα" πολιτείας-θρησκείας τους προσεχή μήνες…
Κατά παράδοση, οι ορθόδοξοι χριστιανοί εναποθέτουν το ‘’κοιμώμενο’’ σώμα τους (ενταφιάζονται), στα κοιμητήρια, προσμένοντας την Δεύτερη ‘’έλευση’’ του Ιησού Χριστού και την ανάστασή τους την ώρα της τελικής κρίσης. Διότι, ο άνθρωπος που παρέδωσε το πνεύμα του (ο νεκρός), για την χριστιανική θρησκεία παραμένει κοιμώμενος εφ’ όσον ο θάνατος δεν υφίσταται στην αιώνιο ζωή.
Είναι αλήθεια πως ο Ιησού μας παρήγγειλε ότι: ‘’με άλλα σώματα θα αναστηθούμε’’, υπονοώντας τα πνευματικά. Ακόμη όταν του ζήτησε ο μαθητής Του, ο Ιερός Πέτρος ,την άδεια να πάει ώστε να θάψει τη νεκρή πεθερά του, ο Ιησούς του είπε: ‘’άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους εαυτούς τους .’’ Εννοώντας, πως όσοι βρίσκονται μακριά της αλήθειας του Ευαγγελίου δεν έχουν την ελευθερία της χάρις προς την αιώνιο ζωή.
Εκείνη την ρωμαϊκή εποχή της εμφάνισης του χριστιανισμού, οι νεκροί ενταφιαζόντουσαν και τούτο επικράτησε για την ταφή και στον χριστιανισμό.
Έτσι , η διαχείριση του νεκρού σώματος, στην Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία κατά παράδοση και όχι, με εντολή του Ιησού είτε των Αποστόλων, ήταν ανέκαθεν η ταφή μετά την εξόδιο ακολουθία. Η ταφή βέβαια, και που τα τελευταία 50 χρόνια έχει αναπτυχτεί μία ολόκληρη επικερδής βιομηχανία γύρω από αυτήν. Το σημερινό δε κόστος μια ευπρεπισμένης, συντηρητικής πάντα, τρίχρονης ταφής ενός χριστιανού, στις μεγαλουπόλεις, ξεπερνά τις 4.500 ευρώ. Κατόπιν, ακολουθεί μια άλλη σειρά εξόδων για τους οικείους του νεκρού που είναι το οστεοφυλάκιο με την φύλαξη των οστών και της έκαστου χρόνου ενοικίασης κάποιου ραφιού που θα τα αποθέσουν.
Τα κοιμητήρια είναι Δημοτικοί χώροι ενώ το τελετουργικό κομμάτι ανήκει στη τοπική Μητρόπολη. Οι δύο λοιπόν, Αρχές, πολιτική-θρησκευτική, εμπλέκονται σένα καθημερινό κοινωνικοοικονομικό "θέμα" και που αφορά τη διαχείριση των νεκρών επί της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης…
Έρχεται όμως, τώρα, ένας νόμος της πολιτείας που ανατρέπει τα παραδοσιακά δεδομένα της ταφής των ορθόδοξων χριστιανών (που στην πλειοψηφία τους είναι οι Έλληνες) και μεταλλάσει τη ταφή σένα πιο υγειές, πιο κοινωνικό, πιο ευπρεπισμένο υπόβαθρό δίχως να χάνει φυσικά ο Ορθόδοξος πιστός τίποτε από την αιώνιο ζωή. Ο νόμος "της καύσης των νεκρών" όπου από δεκάδες χρόνια λειτουργεί σε άλλες χώρες με πάρα πολλά θετικά και υγειές αποτελέσματα…
Διαβάζοντας όμως την πρόσφατη ανακοίνωση της Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής που επικρίνει δριμύτατα την ομόφωνη απόφασή της 28ης Νοεμβρίου 2011, του Δημοτικού Συμβουλίου Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Βάση της οποίας ενέκρινε, τη δημιουργία "Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών και Οστών", πλησίον του υφιστάμενου κοιμητηρίου και σε χώρο που ανήκει στον δήμο. Γνωρίζοντας δε, ότι ο Μεσογαίας Νικόλαος, δεν είναι ένας τυχαίος Ιεράρχης και είναι ίσως από τις απειροελάχιστες περιπτώσεις ιεραρχών καθώς η κοσμική του μόρφωση ανταγωνίζεται επάξια το σύνολο των εν ζωή Ελλήνων ακαδημαϊκών και καθηγητών πανεπιστημίου.
Προβληματίζομαι κι αναρωτιέμαι… Είναι η κατάλυση της παράδοσης που ενοχλεί την Εκκλησία, είναι οι άσχημες οικονομικές συγκυρίες που περνά ο ελληνικός λαός, είναι που τα κοιμητήρια θα αλλάξουν μορφή;
Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω μια λογική απάντηση, στην έντονη αντίδραση της Εκκλησίας κατά ένα πολύ ‘’υγειές’’ νόμου που θέσπισε η Ελληνική πολιτεία (και που πραγματικά είναι από τους λίγους νόμους όπου είναι υπέρ της κοινωνίας).