Δύο ανερμήνευτες φράσεις: ‘’Λεφτά υπάρχουν’’, ‘’Μαζί τα φάγαμε’’…

Σε μια τέτοια Ελλάδα (1950) μας ξαναγυρίζουν...


Πως μπορείς να δώσεις ερμηνεία σε τούτες τις ειπωμένες φράσεις, από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, καθώς συνοδεύουν την Ελλάδα στον αδυσώπητο δρόμο προς τη ξενοκίνητη χρεοκοπία; Ποιά ερμηνεία να συνταιριάξει άραγε, ώστε να μπορείς, έστω κι ελάχιστα να σκεφτείς ότι αυτοί που τις είπανε: πονάνε, εργάζονται υπέρ της χώρας;
Αντ’ αυτού, τα τελευταία γραμμένα λόγια ενός πολιτικού αγωνιστή Έλληνα, δεν μπορούν να μην σε κάνουν να δακρύζεις, να θυμώσεις, αλλά και να συνάξεις το κουράγιο σου για να αγωνιστείς απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή.
Ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης λίγες μέρες πριν φύγει (5 Σεπτέμβρη 2011) από τη ζωή, έγραψε σένα ιδιόχειρο σημείωμα: ‘’Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά…’’
Ήταν βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και διετέλεσε υπουργός σε τρεις κυβερνήσεις του (υπό την πρωθυπουργία του Α. Παπανδρέου): Δικαιοσύνης (1982-84, 1984-85, 1985-86), Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1987) και, τέλος, αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1995).
Είναι βέβαια αλήθεια ότι μετά την εποχή της προεδρίας και πρωθυπουργίας του Ανδρέα Παπανδρέου, το πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα (ΠΑΣΟΚ), δεν είναι πια το ίδιο κόμμα. Σίγουρα δεν είναι εκείνο το κόμμα που έδωσε μια άλλους είδους ανθρώπινη και κοινωνική ελευθερία στον ελληνικό λαό. Καθώς νομοθετικά ενέκρινε τη κατάργηση πλείστων μεταξικών και μετεμφυλιακών νόμων και ακόμη κατάργησε τον μέχρι τότε κυρίαρχο πολιτικό διαχωρισμό ‘’Εθνικόφρονες-Κομμουνιστές’’ ενώνοντας για πάντα τους έλληνες.
Σήμερα οι ξενοκίνητοι κυβερνητικοί πάτρονές μας, με τα ‘’λεφτά υπάρχουν’’, το ‘’μαζί τα φάγαμε’’, τη σωρεία των αντιλαϊκών/αντεργατικών μνημονιακών/μεσοπρόθεσμων νόμων και ιδιαίτερα του ‘’άρθρου 37 του Ν. 3986/2011’’, μας οδηγούν στο χάος. Και φυσικά με όλα αυτά να γίνονται καταπατώντας το Σύνταγμα και δίχως τη συναίνεση του ελληνικού λαού, ώστε έτσι να αφήνουν βαριές υπόνοιες για το σύνολο των ελλήνων. Υπονοώντας καταστάσεις που να μας ρίχνουν στην αρένα ενός νέου εμφυλίου αδελφοπόλεμου…
Θα πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε σοβαρά, πως δεν είναι η ώρα για ιδεολογικές διαμάχες αλλά για να αντισταθούμε στους εβδομήντα νέους νόμους και τα εφτά χαράτσια των τελευταίων δύο χρόνων και να παλέψουμε να ξαναέρθει η περηφάνια και το χαμόγελο που μας στέρησαν οι ανίκανοι και ανθέλληνες πάτρονές μας.