Διαβάζω τακτικά για την παρότρυνση προς την επιστροφή, στις οικογενειακές ρίζες, των ανθρώπων που ζουν στα αστικά κέντρα λόγω της σημερινής τραγικής οικονομικής κατάστασης . Δε λέω, σα θεωρία, αυτή τη λύση τη βρίσκω αρκετά όμορφη και ρομαντική. Όμως, η χώρα μας αποτελείτε κατά 85% από βουνά, ώστε πάρα πολλά χωριά να είναι σε ορεινό έδαφος και δίχως να υπάρχουν οι επαρκείς καλλιεργήσιμες εκτάσεις ώστε να μπορούν να θρέψουν τους κατοίκους τους. Άλλωστε, τούτη ήταν και η βασική αιτία ερήμωσης της ελληνικής περιφέρειας στις περασμένες δεκαετίες.
Ας υποθέσουμε όμως πως επέστρεψαν κάποιοι που είχαν φροντίσει να κρατήσουν ‘’όρθιο’’ το πατρικό και ας υποθέσουμε πως είχαν ένα περιβολάκι για τα κηπευτικά, τους θερινούς μήνες –διότι ο χειμώνας είναι αδυσώπητος στα ορεινά- . Ακόμη ας υποθέσουμε ότι θα πάρουν και κάνα δυο ζώα με λίγες κοτούλες…
Και το πρόβλημα που γεννάτε είναι: ‘’Ζει άραγε σήμερα μια οικογένεια έτσι;’’
Πως μωρέ σπρώχνεται τους ανθρώπους στο ξεχασμένο παρελθόν;
Που θα βρεθούν τα χρήματα για ένδυση, για θέρμανση, για μετακινήσεις των παιδιών στα σχολεία, για χίλια δυο πράγματα που έχει ανάγκη η καθημερινότητά μας: όπως σαπούνι, λάδι, ψωμί, φάρμακα και τόσα άλλα;
Οι άνθρωποι που κάποτε ζούσαν σε αυτές τις συνθήκες ήταν από βρέφη εκπαιδευμένοι για να βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα της υπαίθρου: οι άντρες να παλεύουν με το ελάχιστο γόνιμο έδαφος και τα στοιχειά της φύσης για μια αμφίβολη παραγωγή, το κόψιμο των ξύλων για τις ανάγκες τις χρονιάς κ.α. Ενώ οι γυναίκες ασχολούταν με πολύ βαριές εργασίες όπως είναι το ζύμωμα του ψωμιού μια φορά την εβδομάδα και το ψήσιμο του στο ξυλόφουρνο, το φαγητό καθημερινός στο τζάκι, το πλύσιμο των ρούχων στις πηγές και τα ρυάκια, το μάζεμα των βότανων για τις περιστασιακές αδιαθεσίες και το καρύκευμα των φαγητών.
Και είναι τόσες οι ξεχασμένες τέχνες που θα πρέπει να γυρίσουν πάλι πίσω: η επεξεργασία του μαλλιού, ο αργαλειός, το ζύμωμα, το άνοιγμα φύλλων για πίτα, το φτιάξιμο του τραχανά και οι χυλοπίτες….
Α, ναι, έχουμε και τα νησιά μας.
Εκεί, στους ξερόβραχους του Αιγαίου, αφήνω σε εσάς να φανταστείτε τη ζωή της αλμύρας!
με όλο το σεβασμό στα γραφόμενα, θα διαφωνήσω κάθετα με το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ελληνικά χωριά δεν είναι άγονη γη καταραμένη από την ξηρασία και τη μιζέρια. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις χωριών που δεν ερημώθηκαν από τους κατοίκους τους σε πείσμα της εποχής, όπου λάμπουν από εργατικούς ανθρώπους, από ανάπτυξη και ευημερία κόντρα στην απαξίωση που παρατηρείται στα αστικά κέντρα.
Αν τώρα τα νησιά (που κατά τη γνώμη μου αποτελούν κινητήριο μοχλό οικονομικής ανάπτυξης) μας θεωρούνται ξερόβραχοι του Αιγαίου, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά με το κείμενο :[
Σε χαιρετώ φίλε, συνοδοιπόρε Yannidakis.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκτή κάθε διαφωνία και οι απόψεις για το συγκεκριμένο κείμενο.
Έτσι, για τη συζήτηση θα ήθελα να σε παραπέμψω στο γεωφυσικό χάρτη της Ελλάδας που οι πεδιάδες του μετριόντε στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ενώ αντίθετα τα όρη και τα βουνά κοσμούν την εικόνα του χάρτη.
Φίλε, η ζωή στην ελληνική ορεινή ελληνική περιφέρεια είναι πάρα πολύ δύσκολη γι αυτό και εγκαταλείφτηκε από τους κατοίκους της. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΔΑΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ. Μπορείς βέβαια να κάνεις κι ένα μικρό έλεγχο για να δεις πόσα ορεινά χωριά, στην Αρκαδία, στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα, στην Ήπειρο, στη Δυτική Μακεδονία και αλλού έχουν ερημώσει στη κυριολεξία... Καθώς και σε πολλά μικρά Αιγαιοπελαγίτικα νησιά που η ζωή είναι από τραγική έως αδύνατη.
Εάν, τώρα λες, για την τουριστική ανάπτυξη; Σε πληροφορώ πως κάθε τέτοια επιχείρηση χρειάζεται χρήματα και αγώνα που όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούν όλοι να γίνουνε ξενοδόχοι...
Συμφωνώ όμως μαζί σου πως υπάρχουν "φωτεινές εξαιρέσεις" χωριών με εργατικούς κατοίκους αλλά ως επί το πλείστων σε πεδιάδες...
Να είσαι πάντα καλά.