Ο ζεϊμπέκικος χορός.

Πηγή εικόνας: http://petra.pblogs.gr/2011/01/kykloforei-mesa-stis-flebes-toy-anthrwpoy.html

Όταν λέμε ζεϊμπέκικο, εννοούμε εκείνο το χορό που πρωτογνωρίσαμε μέσα απ’ τα ρεμπέτικα τραγούδια. Δηλαδή, τα αστικά τραγούδια που γεννήθηκαν απ’ την ανάγκη των ‘’κατατρεγμένων’’ ανθρώπων να εκφράσουν τα μύρια όσα ζωτικά προβλήματα τους.
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, ο ελληνισμός υφίσταται ξεριζωμούς και καταστροφές, χάνοντας πανάρχαια εδάφη, όπως: Βόρειο Ήπειρο, Μικρά Ασία, Βόρεια Μακεδονία, Ανατολική Θράκη. Ο ελληνικός πληθυσμός αυτών των προϊστορικά ελληνικών εδαφών, συμπυκνώνεται πλέον στο βραχώδες έδαφος της Νότιας Βαλκανικής, που τη ποτίζει η Μεσόγειος Θάλασσα, σχηματίζοντας τα σύνορα της ‘’μικρής’’ γεωγραφικής Ελλάδας, καθώς έτσι σήμερα την γνωρίζουμε.
Οι προσφυγικοί πληθυσμοί που βρεθήκαν ξαφνικά να κατοικούν στις παρυφές των πόλεων, μέσα στις άθλιες ‘’παραγκουπόλεις’’, το μόνο μέσο διασκεδαστικής έκφρασης που είχαν για να καταπολεμήσουν την ανέχεια, την ανασφάλεια και την κακομοιριά, ήταν φυσικά το τραγούδι κι ο χορός. – Είναι ουσιαστικό χαρακτηριστικό του Έλληνα, κάθε δυσάρεστο, είτε χαρούμενο γεγονός να το εκφράζει πάντα με το τραγούδι, ακόμη και τον θάνατο τραγουδά μοιρολογώντας! -
Ο Ζεϊμπέκικος χορός έχει τις απαρχές του στη αρχαία Θράκη κι ήταν ιερός αντρικός, αντικριστός χορός δίχως ‘’κλασικά’’ ή παραδοσιακά βήματα, παρά μόνο οι χορευτές περιστρεφόντουσαν. Αργότερα τον βρίσκουμε στην Ανατολία σαν τον πυρρίχιο πολεμικό χορό και στο Ντερβίσικο τάγμα του Τζαλαλουντίν Ρουμί (Τζαλαλουντίν του Έλληνα). Ε, ξου και η παλαιότερη, ρεμπέτικη επιβραβευτική εκφώνηση στον χορευτή του ζεϊμπέκικου: ‘’να ζήσεις Ντερβίση’’.
Η επικράτηση του ζεϊμπέκικου στα πρώτα αστικά, λαϊκά (ρεμπέτικα), τραγούδια δεν ήταν ασφαλώς μια τυχαία σύμπτωση.
Ήταν προδιαγραμμένη, ήταν φυσικό επόμενο! Διότι τούτος ο χορός ήταν, είναι και θα είναι η αρχέγονη ιερή πράξη του Έλληνα να μεταφέρει, με την ψυχή και το σώμα, τα παθήματά του στην Δημιουργική δύναμη, στο Θεό, για να βρει τη λύτρωση. Ώστε μ’ αυτό τον τρόπο του χορού, να εκτονώσει την εσωτερική του ένταση απ’ τον βαρύ πόνο.
Το αληθινό ζεϊμπέκικο δεν χορεύετε ποτέ δίχως αιτία, έτσι για κέφι που λένε. Και φυσικά είναι ο χορός που σήμερα μπορεί να εκφράσει τους πόνους της και μια οποιαδήποτε ελληνίδα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του χορού είναι: πως ο/η χορευτής/χορεύτρια συμπάσχουν, με οδύνη και εσωτερικότητα, με τη μουσική των 9/8 που κατά κάποιο τρόπο εκφράζει τα προσωπικά τους βιώματα. Γιατί δεν είναι τόσο ο στοίχος, όσο η ίδια η μουσική που ερεθίζει τα αισθήματα και σηκώνεται ο καθείς για να φανερώσει δίχως ντροπή, ενάντια στον όποιο καθωσπρεπισμό, τον πόνο και τις αδυναμίες του. Δεν υπάρχουν βήματα, είτε συγκεκριμένες φιγούρες που μπορεί να μάθει κάποιος σε οποιαδήποτε σχολή χορού. Ο ζεϊμπέκικος είναι καταγεγραμμένος στο DNΑ του έλληνα, της ελληνίδας. Άλλωστε η ίδια η λέξη γεννάται απ’ το ομηρικό ‘’Ζευς’’= φωτεινός/θεός και το ομηρικό ‘’Δη’’= Γή/Γαία, που στη δωρική γίνεται ‘’Δε’’ και εκφράζει τη σπορά (δες: Δη+μήτηρ = γη+ μάνα,) τη θεά Δήμητρα. Έτσι, παράγεται και το μπουκ, μπεκ (ψωμί), στις διάφορες γλώσσες που έχουν δάνειες λέξεις απ’ την αρχαία ελληνική.
Ζεϊμπέκικος = ο αρχέγονος, ιερατικός χορός του έλληνα, σε άμεση σχέση με το πνεύμα και το σώμα!