Μητρότητα, Μάνα- Γή, Παναγιά.

Πηγή εικόνας:http://mythologia.8m.com/ouranos.html


"Μητέρα", μία αρχέγονη πρωτογενές και σημασιολογική ‘’λέξη’’/σχέση, που καλύπτει κυριαρχικά στον αισθηματικό και νοητικό κόσμο κάθε ανθρώπου, και παρουσιάζει το διπλό στοιχείο της ύπαρξης του (πνεύμα, ζωή). Άλλωστε και η αρχαία ελληνική λέξη ‘’ΘΗΛΥ’’, θηλυκό, (που καλύπτει όλο το φάσμα του ανθρώπινου γένους της γυναίκας), ετυμολογικά παράγεται απ’ το Θ + ύλη. Δηλαδή: (θάνατος, θεά, ύλη) και που σαφώς ερμηνεύει την αναγέννηση.
Οι αρχαίοι λαοί της λεκάνης του Αιγαίου ήταν οι πρώτοι που έδωσαν λατρευτική μορφή στη μητρότητα ταυτίζοντας έτσι συμβολικά αλλά και ουσιαστικά τη ζωή με τη γη.
Ευρήματα στη Κρήτη από θεές μαστοφόρες και φαλλοφόρες (βλ. αγαλματίδια των 2000-1600 π.Χ. χρόνων, στο Μουσείο του Ηρακλείου), καταμαρτυρούν την απόλυτη εξουσία της μητρότητας στη γένεση της φύσης, των θεών και των ανθρώπων από ένα θηλυκό όν, τη Γη, που εμφανίζεται μετά από το Χάος και πριν από τον Έρωτα, καθώς έτσι λατρευόταν και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Σ’ αυτήν την πρωταρχική κατάσταση η Μητέρα-θεά είχε ταυτοχρόνως στήθος και φαλλό. Σημεία απόλυτης λατρευτικής εξουσίας, μα και ουσιαστικής ερμηνείας του ‘’θαύματος’’ της ζωής του καθένα ζώντος όν πάνω στο πλανήτη.
Κατά τον Ησίοδο δε, η γένεση των στοιχείων της φύσεως και των θεών (που μεταφορικά συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι) συμβαδίζει: "ως τα πρώτα θεοί και γαία γένοντο" (στ.105). Η Γη (Γαία), λοιπόν υποβαστάζει το σύμπαν αλλά σαν μητέρα πρέπει να αναπαράγει τον κόσμο. Φυσικό είναι, ότι ο σύζυγος είναι ένα στοιχείο της φύσεως που ανθρωποποιείται: ο Ουρανός, που την περιβάλλει, τη γονιμοποιεί. Και από την ‘’παρθενοποίηση’’ εισερχόμαστε στην οντο (ανθρωπο-)γένεση.
Με την επικράτηση όμως, περισσότερο, της ιονικής φιλοσοφικής σχολής (700 - 300 π.Χ περίπου), ατόνησε προς τη ‘’κοινή’’, μεγάλη ανθρώπινη μάζα, η δυναμική της σχέσης/λατρείας προς τη μητρότητα ‘’Γή’’ και πέρασε πλέων σε μυστηριακές πράξεις για τους λίγους, τους μυημένους.
Το "μητρώον" όμως, αυτής της εξέλιξης που άρχισε από την αρχαία Ελλάδα προς τη Μητέρα-Γη, η οποία εξακολουθεί να επηρεάζει την πορεία του κόσμου και η οποία κατά καιρούς εμφανίζεται σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές. Τους τελευταίους δέκα αιώνες, στη χριστιανική Δύση, επανήρθε σημασιολογικά, συμβολικά και πάλι με τη λατρευτική σχέση της μητρότητας στο πρόσωπο της Παναγίας, της μητέρας του Ιησού.
Ώστε έτσι να βρίσκεται, να γίνεται η ‘’μεσίτρια’’ ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό που την επέλεξε για να ενανθρωπιστεί ο Υιός Του.