Σε μια χώρα μακρινή, ή, κοντινή, (δεν έχουν και τόσο σημασία οι χιλιομετρικές αποστάσεις για την αφήγηση του παραμυθιού μας), ας την πούμε δε, Χορνιάδα. Και ζούσαν εκεί ταλαιπωρημένοι απ’ την ευτυχία, ή, την δυστυχία οι πολίτες της, (όπως το εκλάβει βέβαια κανείς). Τα σύνδρομα πολλά, αλλά ένα ήταν που τους ταλάνιζε πιότερο: το σύνδρομο του νεοπλουτισμού. Και οι πολίτες (χόρνες), μόνιμο στόχο είχαν την αλλοτρίωση, της ίσως περασμένης κακομοιριάς τους, με τον εύκολο πλουτισμό…
Έμαθαν λοιπόν, ότι η χόρνη (ουσ. πόρνη) αλλάζει εύκολα ονόματα, καταστάσεις, εραστές και συνάζει χρήμα (εάν βέβαια δεν έχει τον αγαπητικό, προστάτη που θα την μαλαγανιάζει για να της τρώει το κέρδος και να της μαδά τα όνειρα)… Και σαν έντιμες χόρνες, απόκτησαν κι αυτοί τους δεξιούς (στα μπατζάκια των ραφτών), ή, τους αριστερούς προστάτες τους.
Όχι, όχι! Κάποτε όμως, η Χορνιάδα ήταν η χώρα που είχε διδάξει στους ανθρώπους της αξίες της ζωής…
Τούτο, οι καπάτσοι προστάτες (κοινώς νταβατζήδες), των χορνών, δεν τους το επέτρεπαν να το μάθουν… Είπαμε αριστεροί, ή δεξιοί (πάντα για τα μπατζάκια ομιλούμε), όπου δεν έχει βέβαια καμιά σημασία για την αφήγηση. Ο νταβαντζής, νταβαντζής παραμένει όπου κι αν βάζει τα αχαμνά του!
Τι λέμε τώρα; Να ζητήσουν δικαιώματα ανθρώπων και… οι χόρνες;
Α πα, πα, πα!
Χρώματα κι αρώματα, λόγια παραμυθένια, και κάτι για τα φρου – φρου ανάμεσα στα σκέλια τους να ξέρουν. Αυτά τους έφταναν για να ανδρειώσουν το σύνδρομο…
Και οι προστάτες τους παραμύθιαζαν… ενώ οι χόρνες έπλεαν σε πελάγη ουτοπίας με τα όνειρα και τις ελπίδες… της βίλας, του γρήγορου αυτοκινήτου, της δημόσιας θέσης και ενός μόνιμου (αυτό παίζετε) στιλάτου γάμου…
Ήρθαν πάλι οι καιροί, όπου οι προστάτες υπέδειξαν στις χόρνες πώς να ανοίγουν με μαεστρία τα σκέλια για να αποκτήσουν περισσότερα… μπαίνοντας όμως πρώτα σ’ ένα άλλο μοντέλο κοινωνικού κατεστημένου… ώρα για τ’ όνομα; Πολιτισμό Δύσης το ‘λέγαν, ή, μάλλον κάπως έτσι θα πούμε…
Και βρήκαν οι προστάτες τσουβάλια τα χρυσά… για ν’ αρπάζουν, δίνοντας ψήγματα, (τα ελάχιστα, ρινίσματα ντε, στις χόρνες)… που όσο καλύτερα άνοιγαν τα σκέλια, τόσο βουτάγανε αυτοί, τόσο πλουσιότεροι γινόντουσαν οι νταβαντζήδες!
Κοινωνικός βούρκος δηλαδή…Τον αράπη κι αν τον τρίβεις, το σαπούνι σου χαλάς….
Κι αν έτσι για τον τύπο ρωτήσουμε, τι απέγινε η Χορνιάδα με τις προαιώνιες αξίες της ανθρωπότητας; Θαμμένη, μαζί με τα χαλάσματα δυστυχώς και ξεχασμένη…στα μαυρισμένα σεντόνια κειτόταν της ελπίδας και του απατηλού ονείρου, του νεοπλουτισμού…
Μα οι χόρνες κατάλαβαν αργά (όπως συνήθως) ότι οι προστάτες τους, πλέον δισεκατομμυριούχοι, με τα δεξιά μπατζάκια είτε τα αριστερά, πως τις άφησαν μέσα στα θολά τους σύνδρομα και τις φρούδες ελπίδες…ελεεινές και πάμπτωχες!
Και από πάνω δε καταχρεωμένες…
Α ναι! και μια – δυο ίσως αργότερα μάθουμε για περισσότερες, τους φτύνουν μεγαλοπρεπέστατα…
Η κόμισα αλεφραδάτοn…toy και η δόνα μπλούφη..toy!!!!
Και η Χορνοδιάδα στα φρούδα όνειρα να παραμένει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου