Ξαφνιάσματα ζωής.

Πηγή εικόνας:http://www.kapagroup.gr/know-how/openings/index


Σαββάτο εχθές και νωρίς το απόγευμα έκανα “βόλτα” στα τηλεοπτικά κανάλια. Ώσπου ξαφνικά μού τράβηξε την προσοχή μια οικία αντρική φωνή. Ήταν σε μια εκπομπή από εκείνες που αποκαλούμε –tras-. Παρέμεινα στο κανάλι για να προσπαθήσω να θυμηθώ που γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο, μια και η σημερινή του εξωτερική εικόνα, δεν με βοηθούσε.
Φώναξα και τον σύντροφό μου για να τον δει, μήπως σ’ εκείνον λειτουργούσε καλύτερα η θύμηση.
-Ω, μα ναι! Έβγαλε μια κραυγή μειωμένου θαυμασμού και σβησμένη…
-Ποιος είναι; Τον παρακίνησα να μου αποκαλύψει το πρόσωπο.
-θα σε βοηθήσω να θυμηθείς, με το να σου πω ότι υπήρξε συγκάτοικός/συνιδιοκτήτης μας (στην ίδια πολυκατοικία), για πάνω από δέκα χρόνια. Μου απαντά χαμογελώντας μειλίχια.
-Έλα μην παίζεις με την αγωνία μου. Τον εκλιπαρώ, κι όλο με πιο μεγάλη προσοχή παρακολουθούσα μια περιπέτεια ζωής, της δικής του ζωής όπως την αφηγούταν δίχως να μπορώ να θυμηθώ.
-Ένα ακόμη (μου λέει), υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα και διαχειριστής.
Και τότε, η μνήμη λειτούργησε και θυμήθηκα! Θυμήθηκα τον όντως καλό οικογενειάρχη, τον εργατικό, τον τίμιο συγκάτοικο, ή, και ακόμη τον επιτυχημένο άνθρωπο! Μα αυτός που έβλεπα/άκουγα, δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον άνθρωπο που γνώριζα πριν μόλις έξη χρόνια…
Δεν μπορούσα να πιστέψω (ακόμη δεν θέλω να το παραδεχτώ) ότι ήταν εκείνος!
Ο προβληματισμός μου είναι: Πόσο εύκολα και καθημερινά μας ξαφνιάζει αρνητικά η ζωή; Και πόσο εύκολα μπορεί να κυλήσει ένας άνθρωπος προς την καταστροφή εάν δεν έχει αντιστάσεις;
Δεν γράφω για ένα έφηβο, είτε νεαρό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πάνω από τα σαράντα, υπήρξε σύζυγος, πατέρας δύο παιδιών, δημόσιος υπάλληλος και είχε όλα τα θετικά για να ανεβάσει κλίμακες τη ζωή του στη κοινωνία. Και τώρα, ο ίδιος έλεγε, ότι ήταν μπλεγμένος με αλλοδαπούς μαφιόζους, ερωτευμένος δε, με μια ελευθεριάζουσα αλλοδαπή και πάει λέγοντας…
Είναι πράγματι σοκαριστικό για εκείνον την πρώην οικογένειά του, τη πρώην γυναίκα του και τα παιδιά του. Δεν έχει, νομίζω, καταλάβει σε τι επικίνδυνες περιπέτειες έχει βάλει τόσους ανθρώπους, μα και το τραγικότερο, πως ο ίδιος επέτρεψε στον εαυτό του να εισχωρήσει στο περιθώριο της ζωής;
Μιλούσε για αγάπη, έλεγε για έρωτα κι αναρωτιέμαι η κουτή, πως συνάδουν ετούτα τα τόσο αγνά αισθήματα με το περιθώριο και τους μαφιόζους;
Μα άνθρωποι βέβαια είναι και αυτοί… έτσι δεν είναι; Κι ας παίζουν τη ζωή τους καθημερινώς κορώνα-γράμματα, κι ας παρασύρουν και τις οικογένειές στους στο κοινωνικό όλεθρο…
Άνθρωποι λοιπόν, δίχως αντιστάσεις “πνεύματος”, νοημοσύνης, αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού…