Παγκοσμιοποίηση και η κοινωνική προσαρμογή στην ιεράρχηση.

Πέρασε ένας μήνας, και σχεδόν, έχω καθηλωθεί στο σπίτι από ένα ατύχημα.
Το θέμα όμως, δεν είναι το ίδιο το ατύχημα, αλλά το ό,τι το ατύχημα έγινε η αιτία που “αναθεώρησα” οικογενειακές, φιλικές σχέσεις και είδα από διάφορες οπτικές γωνίες τα κοινωνικά γεγονότα που μεταμορφώνονται κι αλλάζουν στη ζωή μας, τη ζωή μας…
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι Στωικοί…
Η ταπεινή μου γνώμη είναι, πως βρισκόμαστε σε μια περίοδο (ίσως και βίαιης), ανακατάταξης κοινωνικών αξιών, και εκείνοι που είχαν επιλέξει το δύσβατο μονοπάτι της ομαδικότητας, της αλήθειας, της εντιμότητας, είναι σαφές πως δεν έχουν πολλά να “αλλάξουν”. Αντ’ αυτού, καλούνται σήμερα να γίνουν οι φάροι, ώστε να φωτίσουν πάλι τις παλιές/ξεχασμένες, και να μεταλαμπαδεύσουν τη φλόγα στις νέες κοινωνικές διαδρομές αξιών που ανοίγονται καθημερινά μπροστά μας.
Είχαμε φθάσει (με την κακώς και “πλαστή” ερμηνευμένη έννοια της Δημοκρατίας), σε παράλογα σημεία όπου η κατάλυση, των προαιώνιων ανθρωπινών αξιών, να εμφανιζόταν ολοκληρωτική…
Ο άνθρωπος είναι ένα ανθεκτικό, ομαδικό ζώο και που προσαρμόζετε αρκετά γρήγορα απ’ την φύση του. Η επικράτηση του στον πλανήτη έγινε, διότι τον βοήθησε η ομαδικότητα αυτή, ενώ η εύκολη προσαρμογή του στο διατροφικό τομέα τον έκανε να κυριαρχήσει παντού στη Γή.
Την εποχή μας όμως, την χαρακτηρίζει η τεχνολογία κι ο εικονικός κόσμος του διαδικτύου. Δύο συμπλέουσες βασικές αρχές στο ποτάμι της παγκοσμιοποίησης, που ίσως, να μην τις έχουμε αξιοποιήσει προς το κοινωνικό όφελος όπως θα έπρεπε. Έτσι, η παγκοσμιοποίηση (που γεννήθηκε ένεκα της ανάγκης καθώς αστικοποιήθηκαν οι άνθρωποι), μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στην ανθρώπινη ομαδική φύση μας. Π.χ. Χάθηκε η άμεση ανθρώπινη επικοινωνία, η φιλοξενία, η ομαδικότητα στις κοινές επάλξεις, χάθηκαν τα διατροφικά μας στάνταρ, εμφανίστηκε η υπεραύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού κ.τ.λ.
Κι εμείς;
Εμείς βρισκόμαστε τώρα, στη κρίσιμο στάδιο της κοινωνικής μάχης, όπου κι εμείς, θα πρέπει ξανά να ομαδοποιηθούμε και να σεβαστούμε τη τάξη της ιεράρχησης μέσα στη παγκόσμια πλέον κοινωνική ομάδα (κάτι που πριν, δεν το είχαμε σαν πρότυπο κι αυτοσκοπό), ώστε να βγούμε, όσο το περισσότερο κερδισμένοι απ’ αυτήν τη δύσκολη/τραγική πλεύση μας στο ποτάμι της παγκοσμιοποίησης. Μας είχε, δυστυχώς, απορροφήσει ένας μεγάλος ατομικισμός με την αναρχία τόσο πολλών κοινωνικών καταρρίψεων στις ανθρώπινες αξίες, ειδικότερα μετά το 1974 για την Ελλάδα, που επικράτησε ξανά η Δημοκρατία. Η ζωή του καθένα μας, έφθασε να εκτιμάτε στο μηδέν απ’ το “σύνολο”, γιατί βέβαια δεν μπορούσε να υπάρξει το σύνολο, δηλαδή η λειτουργία της υγιής κοινωνικής ομάδας μέσα απ’ τη δράση του ατομικισμού που μας προσέφερε, με πλύστες όσες μορφές, η γοργά εμφανιζόμενη παγκοσμιοποίηση…
Θα είναι λοιπόν λάθος, κουραστικό κι επικίνδυνο σε αυτή τη φάση της μάχης (της αναθεώρησης των αξιών) που βιώνουμε όλοι, να σταθούμε στην αναζήτηση και τη μελέτη των ευθυνών που μας έφεραν στο “απάνθρωπο” αυτό αποτέλεσμα. «Δεν εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη στα χαρακώματα με τον εχθρό, για να διορθώσεις το σπίτι σου που γκρεμίστηκε στη πόλη.» Αυτήν τη μελέτη θα καλεστεί σίγουρα, να τη πράξει ο ιστορικός του μέλλοντος για να βγουν τα όποια συμπεράσματα.
Είμαστε στο σημείο όπου θα πρέπει να λειτουργήσουμε σαν κοινωνική ομάδα και να ξανά συντάξουμε τις δυνάμεις μας, σαν τις περισσότερες εθνικές κοινωνικές ομάδες, και που θα μπορούμε να ζητήσουμε (πάντα μαχόμενοι), την διεκδίκηση του δικού μας αξιοκρατικού “υγιές” χώρου καθώς η όποια εθνική “ταυτότητα” μας, να βρίσκετε στην ιεράρχηση της παγκοσμιοποίησης…

Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση , αλλά είναι κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα. (Γρηγόριος ο Θεολόγος).