Που είσαστε μωρέ;

Είχα πει να μην γράψω, να μην τους κάνω το χατίρι…

Έτσι είχα πει… Μα, όμως μέσα σε αυτό το χαλασμό, σε τούτη την οικονομική καταστροφή, στον βρώμικο οικονομικό πόλεμο, στους δόλιους και ελεεινούς χειρισμούς μιας απάνθρωπης Ελληνικής πολιτικής/κυβερνητικής γραμμής. Που αποτελείωσε τους νεολαίους, τους μισθοσυντήρητους και τις συνταξιοδοτούμενες μάζες των Ελλήνων…

Δεν γίνεται να μην βγάλω, μαζί τους, κραυγές απελπισίας. Δεν μπορώ να κρατώ τα δάκτυλα μακριά από τη γραφή, το δικό μου μέσω επικοινωνίας…

Αργά το βράδυ της Κυριακής (29/1/2012), γωνία Αχαρνών και Κύμης στην Αθήνα, ένα μεσήλικο ζευγάρι Ελλήνων (που μόλις πριν λίγες μέρες τους είχαν κάνει έξωση από την υπόγεια γκαρσονιέρα που κατοικούσαν), με τα λιγοστά πράγματά τους τυλιγμένα σε μια κουβέρτα. Καθόντουσαν στα σκαλιά της εισόδου…

Και κοιτούσαν με απλανές, χαμένο βλέμμα στο κενό… κάτι έτρωγαν που το κρατούσαν κρυμμένο στη χούφτα τους (λειτουργεί ακόμη το ανθρώπινο αίσθημα της ντροπής!)… Ένα κρεμμύδι μοιρασμένο στα δυο…

Πόσοι Θεέ μου απελπισμένοι να βρίσκονται στους παγωμένους δρόμους; Πόσοι χαμένοι συνάνθρωποι να βιώνουν τα αρπαχτικά νύχια της απελπισίας, της εγκατάλειψης, της πολιτικής διαφθοράς και της κοινωνικής αδιαφορίας;

Πόσοι Θεέ μου, να πληρώνουν τα πολυτελέστατα τζάκια των τρισάθλιων και δόλιων πολιτικών με τη σιβηρική παγωνιά να τους ξεριζώνει την ψυχή γιατί δεν γνώρισαν, είτε αν την γνώριζαν δεν εφάρμοσαν την πολιτική ρήση που λέει: ‘’Κλέψε να φας και κρύψε να ΄χεις’’…

Που είσαστε μωρέ;

Εσείς οι πολιτικοί, που κυβερνήσατε, που κυβερνάτε και που θέλετε να κυβερνήσετε τον τόπο; Τώρα που η χώρα σας χρειάζεται να ανοίξετε τον μπαζακτά και να μοιράσατε τα μισά απ’ όσα χαλάτε στις προεκλογικές σας εκστρατείες…

Που είσαστε μωρέ;