Κάλιο αργά παρά ποτέ (ανθρώπων σχέσεις).

Πηγή εικόνας:http://sciencearchives.wordpress.com


Πολλές φορές ‘’εκρήγνυται ’’ το μυαλό από τη φόρτιση των αισθημάτων που τάχιστα εναλλάσσονται, από θετικά σε αρνητικά, μέσα από τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις.
Προβληματίζομαι συχνά από την λάθος μεταχείριση των αυτών σχέσεων, καθώς τις αντιμετωπίζω ακόμη και στο οικείο μου περιβάλλον, όπου αισθάνομαι πως κάποιοι άνθρωποι τις διαχειρίζονται με επιπολαιότητα και εγωισμό. Π.χ. Άνθρωποι, που ενώ λαθεύουν φανερά, αρνούνται να δουν αντικειμενικά την αλήθεια και αρέσκονται να αποποιούνται τις όποιες ευθύνες που επιβαρύνουν τις σχέσεις, επιρρίπτοντάς τες συνειδητά ή ασυνείδητα στους άλλους. Ενώ παράλληλα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αισθάνεσαι πως σε αντιμετωπίζουν με αγάπη είτε συμπάθεια.
Βλέποντας λοιπόν τη διαμορφωθείσα κατάσταση, στις αυτές σχέσεις, νομίζω, πως έχω ωριμάσει και ότι θα πρέπει να μην κάνω πλέον εκπτώσεις ‘’καρδιάς’’. Άλλωστε, η συνεχόμενη πίεση από τούτη την εναλλαγή αισθημάτων, οδηγεί σταδιακά στη φθορά της όποιας ανθρώπινης σχέσης (που μπορεί να είναι φιλική είτε συγγενική ή ακόμα κι ερωτική). Όταν δε, ο εγωισμός δεν επιτρέπει, σε μία από τις δύο πλευρές να παραχωρήσει τον απαραίτητο χώρο για κατανόηση και συγνώμη, ώστε να μπορεί να αντέξει στο χρόνο η εξελικτική πορεία της όποιας ανθρώπινης σχέσης. Τότε φρονιμότερο είναι η ήσυχη αποχώρηση και ας πονά για ότι θα μείνει πίσω.
Αναγνωρίζω βέβαια ότι σφάλω, καθώς επενδύω αισθηματικά σε ανθρώπους και αισθηματικές καταστάσεις που εκ της φύσεώς τους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη δική μου ψυχοσύνθεση. Όχι, δεν θέλω να πω ότι είμαι κάτι περισσότερο από αυτούς και τις εκφράσεις των αισθημάτων τους. Πολύ μακριά από εμένα βρίσκονται αυτές οι εγωιστικές συγκρίσεις. Απλά, κατανοώ πως δεν υπάρχουν κοινές πεπατημένες ζωής και δεν μπορούν να συντονιστούν τα αισθήματα, οι στόχοι, τα θέλω και έτσι αναπόφευκτα συγκρούονται οι προσωπικότητες.
Θυμάμαι τώρα τα λόγια μιας φίλης που κάποτε σαν συμβουλή μου είπε: ‘’Μη γυρνάς την πλάτη σε ανθρώπους που χαίρονται έστω με ένα χαμόγελό σου. Και πάψε επιτέλους να αναλώνεσαι σε ανθρώπους, που δεν βρίσκουν χρόνο ενδοσκοπήσεων για χάρη σου.’’
Πέρασαν χρόνια από αύτη τη συμβουλή και επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη και να ελπίζω στις ανθρώπινες σχέσεις δεν της είχα δώσει, έως σήμερα, τη βαρύτητα που θα έπρεπε.
Αλλά, ‘’κάλιο αργά, παρά ποτέ’’….