Η μαγειρική κραιπάλη της κατσαρόλας.

Πηγή εικόνας:http://bettyscuisine.blogspot.com/2009/11/blog-post_10.html

Μαγειρική, μαγειρέματα και δυστυχώς η κατάρρευση του ελληνικού πολιτισμού στο φαγητό, ένα ακόμη "αλαλούμ" από τα συνθήματα της κακοποιημένης εποχής μας.

Έχω προβληματιστεί, περισσότερο δε εξοργιστεί με τα τηλεοπτικά δρώμενα, αλλά και τον έντυπο καθημερινό/κυριακάτικο τύπο που για να γεμίσουν τις ώρες και τις σελίδες τους, μας ‘’βομβαρδίζουν’’ με κάθε λογής – λογής μαγειρέματα αλλάζοντας σαφέστατα την πολιτισμική ροή μας. Βλέπεις ξιπασμένες παραγωγές με μαγείρους/σεφ/παρουσιαστές που κατά την γνώμη μου, θα ταίριαζαν περισσότερο στο ‘’περιθώριο’’ να μας οδηγούν λέει στη γευσιγνωσία. Διαβάζεις ακόμη ‘’τρελές’’ και πανάκριβες συνταγές (‘’γκρουμέ’’ συνήθως τις λένε), που είναι αδύνατον να τις αξιοποιήσει το μέσο ελληνικό νοικοκυριό. Και, όλα τούτα πάνε στο βρόντο παρασύροντας και τον ελληνικό πολιτισμό του φαγητού! Το μόνο δε που μένει σε όσους παρακολουθούν, είναι μια μεγάλη πικρία γιατί τα συνήθη οικονομικά δεν τους επιτρέπουν να φάνε αχινοκεφτέδες με συνοδευτικά την τρούφα μανιτάρι και την γαλλική σαμπάνια… Και, να η αποστροφή για την φασολάδα!

Κάποτε ήταν το σαβουάρ βιβρ που έδειχνε τον πολιτισμό στο ‘’τραπέζι’’. Δηλαδή, ότι δεν είναι σωστό να μασάμε με το στόμα ανοιχτό, ότι πρέπει να κρατάμε το πιρούνι με το αριστερό χέρι, την πετσέτα στους μηρούς κι όλα τα υπόλοιπα, ενώ το ίδιο το γεύμα, ερχόταν σαφώς σε δεύτερη μοίρα και που μπορεί να ήταν: ένας περίφημος τηγανιτός γαύρος με συνοδευτικά την χωριάτικη σαλάτα και την πατροπαράδοτη ρετσίνα.

Θυμάμαι τους γονείς που μας εκπαίδευαν σχεδόν από μωρά για το savoirvivre στο τραπέζι του σπιτιού μας αλλά και για τις επισκέψεις που θα κάναμε σε συγγενείς είτε φίλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συμβουλές τους που συχνά έλεγαν: ‘’Δεν έχει αξία τόση το φαγητό που θα βγάλουν στο τραπέζι, όση αξία έχει, πως εσείς θα πρέπει να τιμήσετε με την καλή σας διαγωγή την πρόσκληση που σας έκαναν.’’

Έτσι σήμερα, μέσα απ’ το γίγνεσθαι της μαγειρικής κραιπάλης της κατσαρόλας, χάνουμε πατροπαράδοτες πολιτιστικές αξίες όπως ήταν οι απαράβατοι κανόνες της πασίγνωστης ελληνικής φιλοξενίας.

Λογικά, τώρα, θα μου πείτε: ότι οι άνθρωποι τα παλιά τα χρόνια έτρωγαν με τα χέρια.

Ναι, σωστά και θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι οι εποχές αλλάζουν μα παρασύροντας πάντα σε υψηλότερα βάθρα και τον πολιτισμό κάθε λαού.

Εμείς, καλοί μου αναγνώστες, με την όποια ‘’αλλαγή της εποχής’’ γίνεται, δεν οδηγούμε τον πολιτισμό προς την άνοδο, παρά, με όλο αυτόν τον βομβαρδισμό του ‘’γκρουμέ’’ μαγειρέματος, χάνουμε την πολιτισμική ταυτότητα του φαγητού μας με τούτο το αδιανόητο συνονθύλευμα των άγνωστων γεύσεων. Και, δεν βρίσκω τον λόγο για τούτη την υπερπαρουσίαση όλων αυτών των εκπομπών/έντυπων σελίδων καθημερινά. Αντ’ αυτού θα μπορούσαν να παρουσιάζουν, με λιγότερα χρήματα, κομμάτια εργασίας πολιτισμού από σύγχρονους συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους, θεατρικές παραστάσεις από τα Δημοτικά θέατρα και όλα τα άλλα πολιτιστικά δρώμενα για να εκπαιδεύετε στον πολιτισμό ο καθένας μας…