Το καθαρτήριο ‘’σπήλαιο της κολάσεως’’ του Αγίου Πατρικίου στην Ιρλανδία.

Στο μικρό νησί της λίμνης Derg Lough της Ιρλανδίας υπάρχει για όλους τους χριστιανούς η είσοδος της κολάσεως ή, αλλιώς της καθάρσεως των αμαρτιών.
Ήταν ένα όραμα του Αγίου Πατρικίου τον 5ο αιώνα μ.χ., όπου ο Ιησούς του υπέδειξε ένα σπήλαιο σε εκείνο το νησί με διπλό χαρακτήρα. Ο πρώτος χαρακτήρας ήταν, σαν το τόπο της κατοικίας των ακαθάρτων πνευμάτων –με τα βάσανα της κόλασης- και ο δεύτερος, ο τόπος που θα αξιωνόταν οι πιστοί χριστιανοί μετά την κάθαρση, να έχουν την εμπειρία των ουρανίων χαρών!
Από γραπτές μαρτυρίες και περιγραφές εκείνης της εποχής μας λένε, ότι η πάντα κλειδωμένη είσοδος ήταν περίπου δύο μέτρα πλάτος και τρία μέτρα ύψος, εσωτερικά υπήρχε μία κάθοδος έξη βημάτων που κατέληγε σε δύο χωριστούς θαλάμους. Ο πρώτος είχε εννέα μέτρα μάκρος και το ύψος του δεν ήταν πάνω από ενενήντα πόντους όπου οι πιστοί σερνόντουσαν γονατιστοί μέσα, ο δεύτερος είχε πέντε μέτρα μάκρος και ήταν μια άνετη αίθουσα. Στο τέλος του πρώτου θαλάμου, των εννέα μέτρων, λένε ότι υπήρξε η είσοδος της κολάσεως κι όπως ομολογούν πολλοί χριστιανοί είχαν δει και νοιώσει τις φοβερές της φλόγες!
Γύρω στο 1130 η Μονή (που έγινε από μοναχούς ασκητές επάνω στο μικρό νησί) απέκτησε τους Αυγουστινικούς τακτικούς κανόνες και που έθεταν μία τάξη στο λειτουργικό της καθάρσεως και στην παραμονή των πιστών επάνω στο μικρό νησί Έκτοτε χιλιάδες χριστιανοί, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, επισκέπτονταν στο νησί το πανάρχαιο προσκύνημα με την ελπίδα να αξιωθούν της κάθαρσης.
Το λατρευτικό της καθάρσεως ήταν:
Μία επίσημη επισκοπική άδεια, είτε από τον οικείο τους Επίσκοπο ή τον Επίσκοπο του Armagh, για την επίσκεψή τους και την παραμονή τους στο νησί. Ξεκινούσαν δε με δεκαπέντε ημέρες που τις περνούσαν με μεγάλη νηστεία και προσευχή ώστε να προετοιμαστούν για την επίσκεψη του εικοσιτετραώρου της κάθαρσης στο νησί. Αφού βέβαια πρώτα έφθαναν με καράβια απ’ την Αγγλία στο λιμάνι του Δουβλίνου ή το λιμάνι της Drogheda και ξεκινούσαν με τα πόδια ένα προσκύνημα σε όλα τα μοναστήρια της Ιρλανδικής υπαίθρου που διαρκούσε τούτες τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες. Στο τέλος των δεκαπέντε ημερών οι χριστιανοί εξομολογιόντουσαν και μεταλάμβαναν, κατόπιν έφθαναν στο σπήλαιο όπου γινόταν ειδικές τελετουργικές πράξεις και τους κλείδωναν για είκοσι τέσσερις ώρες μέσα. Την επομένη το πρωί άνοιγαν τη πόρτα οι μοναχοί κι αν οι χριστιανοί βρισκόντουσαν ζωντανοί έπρεπε να παραμείνουν στους διαμορφωμένους χώρους της μονής για άλλες δεκαπέντε ημέρες νηστείας και προσευχής.
Το σπήλαιο τελικά απαγορεύτηκε/έκλεισε στις 25 Οκτωβρίου του 1632 και επάνω του τοποθετήθηκε το καμπαναριό της μονής . Από τις έγγραφες λοιπόν μαρτυρίες όμως των πιστών μάθαμε πως μέσα στο σπήλαιο/καθαρτήριο οι πιστοί γνώριζαν/ξεχώριζαν έμπρακτα τις ουράνιες χάρες του παραδείσου και τα φρικτά βασανιστήρια της κολάσεως!
Σήμερα, μετά από 1500 χρόνια, το χρονικό διάστημα από τις αρχές Μαΐου έως και το Δεκαπενταύγουστο, κάθε χρόνο οι πιστοί μπορούν να περάσουν τρεις προσκυνηματικές ημέρες στις εγκαταστάσεις του νησιού για πνευματική ανάταση.



Ο Άγιος Πατρίκιος που τιμάτε η άγια ζωή του απ’ την Ορθόδοξη, την Λουθηρανική, την Καθολική και την Αγγλικανική Εκκλησία στις 17 Μαρτίου. Καθώς ιδιαίτερα στην Ιρλανδία κάθε χρόνο πραγματοποιούνται πάνδημες και μεγαλοπρεπείς τελετές, έζησε κατά τους χρόνους 389-461, ένα υποδειγματικό ασκητικό και ιεραποστολικό βίο.

Βιβλιογραφία:
1. Leslie, Shane, ed ‘’Saint Patrick’s Purgatory: A Record from History and Literature’’. London: Burns, Oates & Washbourne, 1932.
2. Harbison Peter: ‘’Pilgrimage in Ireland. The Monuments and the people’’. NY Syracuse University Press, 1995.
3. Haren Michael and Yolande de Pontfarcy eds: ‘’ The Medieval Pilgimage to St Patrick’s Purgatory, Lough Derg and the Eurorean Tradition’’.
4. Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ηλίου τ. 15ος , σ. 260.